Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
pociągu.Jejpociągu.
Składmajestatyczniewtaczasięnaperon.Wiktoriapodnosisię,
prostujeplecynatyle,nailepozwalająjejschody,iwodzioczyma
pokolejnychmijającychjąoknach.Wnapięciuczeka,ażwagony
zmetalicznymchrzęstemwyhamują,atłumpodróżnychstopnieje
dokilkuosób.
Wsiadazanimi.Przystajeprzyoknieiprzykładagorąceczoło
dolodowatejszyby.Oddychaześwistem.
–Panijedzieczyodprowadza?
Konduktormatwarzdziecka.
–Jadę–odpowiadaWiktoria.
–Proszęusiąść,sąmiejsca.
–Wiem.Muszęodetchnąć.
–Niewyglądapanizadobrze.
–Będzielepiej.–Wiktoriasięuśmiecha.
–Proszęniestaćwprzejściu–dodajemężczyznaiodchodzi.
Wiktoriabierzedwagłębszeoddechyiruszakorytarzemwzdłuż
przedziałów.Myślitylkootym,żebyusiąśćizasnąć.
Nagleczujemdłości.Wycofujesiędokorytarzaiszarpie
zaklamkętoalety.Zamknięta.Niemasiłyiśćdalej.
Razzarazemprzełykającsłonąślinę,czeka.Pokilkunastu
sekundachdrzwiuchylająsięiwwąskiejszczeliniepojawiasiętwarz
nastoletniejdziewczyny.
–Poszedł?
Wiktoriakiwagłową.Dziewczynamijająbezsłowa.Obraz
zaoknemzmieniapołożenie,pociągzszarpnięciemrusza.
Wiktoriazamykasięwtoalecie,opierałokcieokolana.Mdłości
mijają.Chowatwarzwdłoniach.
–Aniele…mój…zawsze…–szepcze–wieczór…bądźmi…
do…
