Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
Wiktoria
–Życieskładasięzezmarnowanychszans–mówiWiktoria.
Odkładapapierosanabrzegtalerzyka.Wciążczujewuszach
miarowyszum.Odwracasiębokiemdostolika.
–Cośchciałamcipokazać.
Ztorebkiwyciągapomiętezdjęcie.
–Pogięłosięodoglądania.
Podajejechłopcuprzezszerokośćstolika.
–Zobacz,toja–objaśnia.–Miałamosiemnaścielat.
Zaciągasiędymemiwydmuchujegoponadgłowąchłopca.
–Widzisz,jakabyłampiękna.
Chłopieckładziezdjęcienastolikupomiędzynimi.
–Daj,schowam–mówiWiktoria.–Tylemizostało.–Dopija
kawęiwmilczeniuprzyglądasięchłopcu.–Comówitata?–pyta.
Chłopiecwzruszaramionami.
–Nicniemówi?–dziwisięWiktoria.–Wogólenicniemówi?
Dużomówiłzawsze.Zawszedużomówił.
Zerkazazegarek.Ósmapiętnaście.Zdąży.Tylkoterazmusisię
postarać.Żebyjużniczegoniezepsuć.Czujekroplepotupodwłosami.
–Ababcia?Babciacomówi?
Chłopiecrobikwaśnąminę.
–Niechcecięznać–odpowiada.–Mówi,żetobąrzyga.
Wiktoriawzdrygasię,jakpouderzeniu.
–Niemówtak.–Starasiębrzmiećłagodnie.–Malichłopcynie
mogąmówićbrzydkichsłów.
–Mogą.
Spoglądanazegarek.Usiłujezaplanowaćnajbliższeminuty,ale
