Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
odziewiątejwieczór.
Ztymisłowyodwróciłasiędowyjścia;spojrzeniejej
oczu,oderwaneodlady,padłonamarkiza,dostrzegając
jegoprzenikliwywzrok.Przezmomentjakbyzawahałasię
iskuliławsobie,potemjednakopanowałasię,dygnęła
nisko,nacoodpowiedziałbardzolekkimiwyniosłym
ukłonem,iposuwistymkrokiemwyszłanaulicę.
–Cóżtozaosobliwiewyglądającaniewiasta?–spytała
ladyJulia,naciągającrękawiczki,bowkońcudobiła
targu.
Markiznieodpowiedział,leczMariaSneakyzerknęła
naniegofiglarnie.
–Tojakaś
ci-devantchereamie
[3]naszegoDouro.
Albomożedama,którawrazzemnąmożenapawaćsię
zaletamidyspensyodstanumałżeńskiego.
–Czytoprawda,Arthurze?–chciaławiedzieć
kuzynka.
–Nie,Julio,niepowiemci.Samamożeszwyciągnąć
wnioskizokolicznościtegospotkania.
Odprowadziwszydamydoichkarocy,wysłuchawszy
słówpodzięki,którymtowarzyszyłyradosneuśmiechy,
ipożegnawszywzrokiemodjeżdżającyprzepyszny
ekwipaż,bratmójskręciłwulicęHotelową,kierującswe
krokinaPlacWiktorii.Jegoczołopociemniało,twarz
przybrałazasępionywyraz.Szybkimkrokiem
pomaszerowałwstronęWellesleyHouse,wspiąłsię
poschodachipokonawszyseriękomnatikorytarzy,
dotarłdopokojówmarkizy.Otwarłszydrzwiiodsunąwszy
wiszącązanimizasłonęzzielonegoadamaszku,ujrzał
jąsiedzącąprzystoleipochylonąnadołówkowym
szkicem.Słyszącgo,uniosłagłowęipowitałauśmiechem
wymowniejszymwswejsłodyczyodsłów.
