Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
wysokośćzapomniał,żeże
–Żeco?–przerwałmuniecierpliwiemarkiz.
–Och!Jedynie,żedziśpopołudniuprzypadapółświęto
ii
–Rozumiem–rzekłzuśmiechemprzełożony.–Nie
musisznadwerężaćswejskromnościdalszymi
wyjaśnieniami,Flannaganie;przypuszczam,iżwistocie
liczysznazwyczajowąhojność.Jestemcizobowiązany
zato,żemiprzypomniałeś–czytylewystarczy?
–Otworzywszyportfel,wyjąłdwudziestofuntowybilet
skarbowyipołożyłgonanajbliższymbiurku.
–Milordzie,jestpanzbythojny–zacząłFlannagan,
lecznaczelnysekretarzześmiechemprzyłożyłobleczoną
wrękawiczkędłońdoswychust,poczympozdrawiając
wyniosłymskinieniemgłowypozostałychurzędników,
zbiegłpostopniachportykuiodszedłpospiesznie,
byuniknąćhałaśliwychwyrazówwdzięczności
opiewającychjegoszczodrobliwość.
Poprzeciwległejstroniedługiej,szerokiejulicy,przy
którejstoimajestatycznygmachkanclerski,wznosisię
równiewspaniałabudowla:BiuroKolonii;dokładnie
wchwili,gdyArthur,markizDouroopuszczałtępierwszą,
EdwartStanleySydneywychodziłzdrugiej.Spotkalisię
wpołowiedrogi.
–Icóż,Nedzie–rzekłmójbrat[2],gdyściskalisobie
dłonie.–Jaksiędziśmiewasz?Przypuszczam,żetak
jasnesłońceiniebopowinnorozjaśnićnawetnajbardziej
ponurydzionek.
–Ależ,mójdrogiDouro–odparłpanSydneyzlekkim
uśmiechem.–Równieuroczaiprzyjaznaauramoże,
wconiewątpię,poprawićnastrójludziomswobodnym
izdrowym,aledlamnie,któregoumysłiciałopadają
nieustannieofiarąnajboleśniejszychtroskżycia
