Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
1
WróciwszydohotelupaniTuśkarazjeszczeprzeliczyłapieniądze.
Miałacałeczterystarubli,bowKrakowiestarałasięniekupićnicpróczrzeczy
niezbędnychdlasiebieiPity.
Trzykapelusze,dwieparasolki,czterymetryaplikacji,kilkaparbucikówbiałych
iszarych(tychkarlsbadzkich),zaktórewWarszawiezapłaciłobysiętrzy,czteryrazytyle...
Zatoaniona,aniPitaprzezdwadniniejadłyobiadu.Piłykawę,jadłyciastka,nawet
iszynkęprzyniesionąwsekreciepodpelerynądohotelu.
Oszczędnośćprzedewszystkim!–Tuśkazniosłanawetafrontpokojowej,która
znalazłszykołoumywalnizatłuszczonypapierzokrawkamiszynki,przestałajejmówić
njaśniepani”.
LeczTuśkaitenciosdźwignęłazheroizmem.
Przechyliwszysięprzezokno,wsłuchiwałasięwjęczącemelodieMariackiego
hejnału.Udawała,żejątozajmujenadwyraz.Wgruncierzeczyjednakcierpiałanad
zanikiemszacunkuuwykrochmalonejhotelowejsługiizcierpieniategowykwitł(jakzresztą
zwyklewtakichrazach)żal–domęża.
–Przezniego–pomyślała–iprzezto,żesięmuszęoszczędzaćimammało
pieniędzy.
Pitaspałaopakowanapapataczamiidrożdżowymiciastkami.[papatacz:rodzajciasta
lubciastkadrożdżowegozrodzynkamiicynamonem]Rozrzuciładokołasiebieprześcieradła
icałąmasędelikatnychizłotych,jakźdźbłażyta,włosów.
Tuśkazbliżyłasiędośpiącejcórkiimachinalnienarzuciłananiąprześcieradło.
–Wieczniesięrozkrywa–pomyślałaprawiezezłością.
PowróciłaznówdooknaiwzrokiemogarnęłaolbrzymiąprzestrzeńRynku,naktórej
dźwigałasięjasnooświetlonadołemmasaSukiennic.Zdawałosię,żejesttojakieśolbrzymie
mauzoleum,obsadzonedokołagrzędąświetlanychtulipanów.Icorazdalej,poRynku
wznosiłysiębukietyżółtawychświateł,przeciętychnaglebrutalnąliniąbiałej,oślepiającej
lampyłukowej.Nabrukuczerniałomrowiskoludziipłynęłyjakszalupytramwaje.Ostry
odgłosdzwonkaszarpałnerwy.Nibytobyływszystkiewzięterazemodruchyżyciowe,
aprzecieżjakaśbezbrzeżnapustka,nudaiszarośćprzysłaniaławszystkoszarym,
nieprzeniknionymcałunem.
Tuśkawlepiłasweoczywpłonącebukietylampiznówmachinalnieobliczała
pieniądze.
–Czterystarubli,topięćsetguldenów...
Izarazprzyszłajejmyślostrainiemiła:
–Gdziejapodziałamjużokołosturubli?
Zaczęłanatężaćumysłwspomnieniamiwydawanychpieniędzy.
–Musielimiukraśćczyco...
Ażniątargnęło–zdawałosięjej,żejacyśzłoczyńcyobdarlijążywcemzeskóryitaką
obdartąpozostawilinasłotęispiekotęsłońca.
–Musielimniegdzieśokraść.
Leczpowoliprzychodziłarefleksja.
–Nie,nie...zobaczymy...
Liczyłaterazcyfryidoliczyłasięrzeczywiściewydanychpieniędzy.
–Ładniebędzie,jeżelitakdalejpójdzie...nimdojadędoZakopanego,niebędęmiała
centaprzyduszy.
Znówogarnęłajązłośćnamęża.
–Przezniegomuszęsięmartwićinerwysobietargać.
Nogijąbolały.
2
