Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–Ach,nie...–wyrzekłniedbale–niepozwolęodejśćkucharce,dopókichłopcównie
wyślędoKalinówki.Będąjedliwdomu.Zresztątozaledwietydzień.
–Jateżniemówięochłopcach,chodzimiociebie...
Spojrzałnaniątroszeczkęzdziwionyizarazuśmiechnąłsięuprzejmie,leczjakby
zprzymusem,ipochyliłtrochęgłowę.
–Dziękujęci,nietroszczsięomnie.Jamamzdrowyżołądek...
Przechodziłchłopiecroznoszącypismailustrowane.
–Możecicokupić?–zapytał.
WtejsamejchwiliPitawyjrzałazwagonu.
Błądziłaroztargnionymspojrzeniempoperonie,popalciewytartymojca,pojego
bladymuśmiechu,apoliczekjedenmiaławydętyangielskimicukierkami,którewiecznie
ssała.
–AmożePitachcepomarańczę?–zapytałŻebrowski.
Natychmiastdziewczynkagrzeczniebardzoodpowiedziała:
–Dziękujętatusiowi!
Aleonprzywołałprzekupniaiwybrałdwiedużepomarańcze,silnieczerwone.
Wybierałstarannie,macającskórkęchudymi,klekocącymipalcami.
Wreszciezapłaciłipomarańczedookienka,wktórymwciążjakwramiebielałatwarz
Pity,podniósł.
–Proszęcię,mojedziecko...
AlePitauważałazastosowneceremoniować.
–Nie...nie...dziękuję...
PaniTuśkawmieszałasięzgrzecznąinterwencją:
–Ależ,mojedziecko,weź,skorotatuśtakidobry...
–Zróbmitęprzyjemność–prosiłojciec.
Pitawzięłapomarańcze,leczniezniknęłaznimiwewnętrzuwagonu.Stałaciągle
przyoknieinatleszaregopłaszczykateognistobarwneowoceciągnęłyoczymalarskim,
ślicznymkontrastembarw.
Wymienienietychuprzejmości,zdawałosię,iżnachwilęwyczerpałocałątęrodzinę,
iwszyscyumilkli,niemającjużsobienicwchwilirozstaniadopowiedzenia.
PaniTuśkamyślała,iżźlerobiłaniebiorącnadrogęlepszejsukni.Panie,które
wchodziłydowagonów,ubranebyłyświeżoielegancko.PostanowiłaubraćsięwKrakowie
viaChabówka-Zakopaneeleganckoizgrabnie.
Milczenieprzedłużałosię.Widoczniekażdeztychtrojgażyłowtejchwiliwswoim
odrębnymświecie.
Naglegwizdprzeraźliwyrozległsięwpowietrzu–drzwiwagonówzatrzaskiwałysię
pośpiesznie,ktośprzelatywałzdrugiejstronypociągu,wołającochrypłymgłosem.
RównocześnieŻebrowscyobojeocknęlisięzoddali,wktórejjużznajdowalisię
pomimopobliża.
–Jedziemy?
–Tak...
Łańcuchyszczęknęły,zakołysałysięwagony.
Pita,TuśkaiŻebrowskiuśmiechalisięjednakowo,blado,uprzejmie.
–Bądźciezdrowe!
–Ucałujchłopców!...
–Tak...tak!...
Tuśkawysunęłarękę,Żebrowskiuścisnąłją,kuPiciepowiałkapeluszem.Uprzejmość
całejrodzinyzwiększyłasięznacznie;widoczniechcianowyładowaćwzajemniepewnąilość
grzeczności,abynicsobieniepozostaćdłużnymi.
Pociągzacząłdreptaćcorazszybciej,charcząc,gdakającgniewliwie.
4
