Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
Jeśliwogólezdarzałysięprzypadkipostradaniarozumu,toodbywało
siętodyskretnieizazamkniętymidrzwiami.
–Wierzyłam,kiedyprzysięgał,żerozstaniesięzżoną–ciągnęła
paniLawrence.WycelowaładrżącypalecwpanaVanhagena,który
przeżywałrozterki,czylepiejbędzieschowaćsiępodstołem,czy
możepuścićsięsprintemwkierunkuwyjścia.
–Powinnambyławiedzieć!–PaniLawrenceobróciłasięnapięcie,
przewracająckolejnąszklankę.–Mężczyznomniewolnoufać,nigdy,
słyszycie,dziewczęta?Chcątylkoskraśćwamserce,byjenastępnie
podeptać!–Popatrzyławokół.–Udowodnićwam?–zawołała.
–Pokazaćwam,cozrobiłzmoimsercem?
Byłotobezwątpieniapytanieretoryczne,naktórenieoczekiwała
odpowiedzi,chociażzdecydowane„nie”albocelnystrzałwymierzony
wjejgłowęmożezdołałybyzapobieckatastrofie.Alewszyscybyliśmy
zbytwstrząśnięci.
PaniLawrencepowoli,bardzopowolirozpięłachanelowskiżakiet,
zsunęłagozramionizrzuciłanasałatkępanaDanielsa.Następnie,
jedenpodrugim,zaczęłarozpinaćguzikibluzki.
–Przypatrzciesiędobrze–zawołała.–Pokażęwam,jakwyrwał
misercezpiersi.
Wstrzymałamoddech.Każdyzobecnychwstrzymałoddech.Jeszcze
dwaguzikiiwszyscydowiedząsię,jakikolormabiustonoszpani
Lawrence.
Jedyniedyrektorkaznalazławsobiesiłę,abyruszyćsięzmiejsca.
Ostrożniepostawiławazonznarcyzaminapodłodzeiwyciągnęłarękę.
–Christabel,mojadroga!Proszę,niechpanizejdziezestołu.
PaniLawrencepopatrzyłananiązirytacją.
–Mojeserce–wymamrotała.–Muszęjeimpokazać.
–Tak,wiem–zgodziłasiędyrektorkalekkodrżącymgłosem.
–Proszę!Chodźmydomojegogabinetu.
–Gdzie…?–PaniLawrencepowoliopuściłarękęipopatrzyła
