Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
wycierałłzyrękami.Prawdęmówiąc,towłaśnieprzedchwiląrobił.
–Cześć!–powiedziałaPola.
–Cześć!–odpowiedziałchłopiec.–Jakmasznaimię?–Pola.Aty?
–Digory–odrzekłchłopiec.
–Ojej!Jakieśmieszneimię!–zawołałaPola.
–Twojejestjeszczebardziejśmieszne.
–O,napewnonie!–zaperzyłasięPola.
–Awłaśnieżetak–upierałsięDigory.
–WkażdymrazieJAnapewnoMYJĘtwarz–powiedziałaPola.–
Bardzobycisiętoprzydało,zwłaszczaże...–iurwała.Chciała
powiedzieć„żenapewnoprzedtemryczałeś”,alewporępomyślała,że
niebyłobytoładniezjejstrony.
–Nodobra,więcpłakałem–powiedziałDigorypodniesionym
głosemjakktośtaknieszczęśliwy,żejestmujużwszystkojedno.–
Mogęsięzałożyć,żetybyśteżryczała,gdybyśmieszkałanawsi,
miałakucykaiogródnadrzekąigdybycipotemkazanożyćwtakiej
ohydnejdziurze...
–Londynniejestżadnądziurą–oburzyłasięPola.Alechłopiec,
zbytprzejętyswoiminieszczęściami,niezwróciłnatouwagiiciągnął
dalej:
–...igdybytwójojciecbyłdaleko,wIndiach...igdybyśmusiała
mieszkaćzciotkąiwujem,któryjeststuknięty...awszystkodlatego,
żetwojamatkawymagastałejopieki,bojestchoraichyba...chyba
umrze...–Wyrzuciłtozsiebieiwykrzywiłsięjakktoś,ktopróbuje
powstrzymaćłzy.
–Przepraszamcię,niewiedziałam.Okropniemiprzykro–
powiedziałacichoPola.Aponieważzapadłomilczenieiniewiedziała,
copowiedzieć,atakżebyzwrócićuwagęDigory’egonacośmniej
ponurego,zapytała:–CzypanKetterleynaprawdęzwariował?
–Albozwariował,albojestwtymwszystkimjakaśtajemnica.Na
najwyższympiętrzemaswójgabineticiotkaLetycjawciążmi
