Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
Spójrzmynaprzedostatniąscenę
Kaliguli
Alberta
Camusa.CesarzijegokochankaCaesoniarozważają
kwestięwolności,aletymrazemzespolonązpytaniem
ożycieszczęśliwe.Caesoniachcezburzyćokrutnyład
Kaliguli,sugerując,iżwolneżyciejestszczęśliwenie
wtedy,gdy–miażdżącwszystkopodrodze–zmierza
dotego,byniemożliwestałosięmożliwym(dlatego
cesarzmarzyoposiadaniuksiężyca),lecz–przeciwnie–
wówczas,gdyczerpiesatysfakcjęzcodzienności.
Caesoniaujmujetowprostązasadę:„żyćikochać
wsposóbczysty”1.Zjednejstronyjestwięcszczęście
„zabójców”,zabiegającychoniemożliweiwtymcelu
niszczącychwszystko,cozwykłeimożliwe(toKaligula:
„Tojestszczęście,owowyzwolenienieznośne,
tapowszechnapogarda,krew,nienawiśćnaokoło,
toosamotnienieniezrównaneczłowieka…”,
D
,79);
zdrugiej(toCaesonia)–„szczęściewspaniałomyślne,
[które–T.S.]nieżywisięzniszczeniem”(
D
,78).Aleteraz
mniejinteresujenasrozstrzygnięcietegosporu(chociaż,
jakbyułatwiającnamzadanie,wswejostatniejkwestii
Kaligulawyzna:„Mojawolnośćniejestdobra”,
D
,80),
bardziejnatomiastjegoosadzeniewfizycznościistnienia,
sposób,wjakisłowawcielająsięwmaterięludzkiego
życia.
■
Napoczątkurozmowycesarzazkochankąznajdujemy
charakterystycznąadnotacjęautora:„(Kaligulasię
podnosiiobracazwierciadłokołosiebie.Potemchodzi
wkółko,opuszczającręce,prawiebezgestów,jak
