Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
zwierzę)”(
D
,76).Tenruchscenicznymaswojetrzy
akcenty,którepowinniśmy(pewniewrazzaktorem)
wydobyć.Popierwsze,gestpowstaniazmiejsca,który
wwypadkuKaligulijestgestemzłowróżbnym.Tym
bardziejżecesarzwłaśnie,„śmiejącsię”,rozważał
możliwośćzamordowaniakochankijakoznak
„ukoronowaniakariery”.Grozamusibyćniemal
namacalnawtymgeściepowstania,ato,żetyran
zabawiasięlustrem,niezmniejszaniebezpieczeństwa.
Przeciwnie–zwierciadłozdwajarzeczywistość,powtarza
ją,pozwalającnadwukrotnedoświadczenietegosamego.
Podrugie,zaplątanywgrępowtórzeńKaligula„chodzi
wkółko”,niemogącsięwyrwaćzzaklętegokręgu
zbrodni.„Gdyniezabijam,czujęsięźle”–wyznaje.Nie
możejednakniezabijać,dążybowiemdoniemożliwego
i„czujesiędobrzetylkowśródumarłych”.Lustrojest
zatembramądokrainyumarłych,czylidonassamych.
Kaligulazaraz„(stajeprzedpublicznością)”iwpatrujesię
wniąintensywnie.OtozostajemylustremKaliguli,awięc
dołączamydogrona„winnych”.
■
Trzeciakcentjestbardziejzłożonyiwymagabacznej
uwagi.Ruchcesarzaprzeobrażasięterazwruchzgoła
„nie-ludzki”;jestruchemczystej,bytakrzec,„nagiej”
fizycznościbycia,jeszczezanimstaniesięonobyciem
„ludzkim”.Toporuszenia„bezgestów”,bezchoreografii,
bezdrgnieńrąk,głowyiresztyciała,któremająmoc
potwierdzanialubnegowanianaszychsłów.Jesttoruch
niemającynicwspólnegoztakzwanąmowąciała,
