Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
AnetaRzepka:SonataomarzeniachRW2010
–Twojamamadałabysięzaciebieżywcempokroić.Całąwinęzato,co
zrobiłaś,wzięłanasiebie.Powiedziała,żeukradłaś,boonaźlecięwychowała.Ty
jednakniepotrafiszuszanowaćtejmiłości!Jesteśzepsutadoszpikukości!
Dziewczynazbladłajeszczebardziej,zadrżała,zjejpiersiwydarłsięgłośny
szloch,apopoliczkachniemalciurkiempopłynęłyłzy,któreoddłuższegoczasu
skrywałapodpowiekami.Marcinjeszczenigdyniewidział,żebyjegocórkatak
straszniepłakała.Zrozumiał,żeprzesadził.MożeIzapostąpiłapaskudnie,alena
pewnoniezasłużyłanasłowatakokrutne.Byłaprzecieżjegodzieckiem,jego
skarbem.Kochałjąiniechciałkrzywdzić.Ajużnapewnoniechciał,żebypłakała.
Widokkobiecychłezzawszewprawiałgowzakłopotanie.
Pogłaskałcórkępogłowie,niemogącznaleźćkojącychsłów.Zadziwiające,jak
łatwojestzranić,ajaktrudnopocieszyć.Izanawetteraz,kiedyojciecpotraktowałją
bezwzględnie,szukałauniegowsparcia.Oparłagłowęnajegopiersiipłakała.
Płakała…
–Cicho,dziecko–szepnął.–No,już,przepraszam.Nietrzebatakpłakać.Ja
chcętylko,żebyśmipowiedziała,dlaczegoukradłaś.Martwimysięociebie.Czyty
maszjakieśproblemy?
–Nie,tato–powiedziałapodłuższejchwili.–Wszystkojestjużwporządku.
Tylkomnieniepytaj,dlaczegoukradłam.Niemogępowiedzieć.
***
Nataliawysączyłaostatniąkroplęmelisyiodstawiłaszklankędozlewu.Niechętnie
spojrzałanamokreślady,szpecącepodłogę;zbrakłojejjednakmotywacji,abypójść
dołazienkipomop.Wytarłanosispojrzałanazegarek.Niepokoiłasię.Długotrwała
rozmowaMarcinazcórką–jużponaddwiegodziny.Izapłakała.Jakiśczastemuz
pokojudobiegłprzejmującykrzyk.Cosiętamdziało?
Wkońcu!
16
