Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
zostałradcąprawnym,posterunkowyniemiałśmiałości
gozapraszać.
–Dobrydziyń.
–Byzuchukōmisorzasieniyudoł?–zapytał,widząc
zdenerwowanienatwarzyJendryska.
–WyścieznŏdliSalzmanna?–Adolfanagleolśniło.
–Niyjŏ,inostarŏAleksinŏ,coposzłapokartŏfle
dopywnice–odparłMelcerzuśmiechem.–Jŏinorobiōł
ôglyńdziny.
–Iwszystkojewraporcie?
–Ja.–Melcerzawahałsięiściszyłgłos.–Możnopŏra
rzeczytamniyma.
–Jakich?
–Niychcatukejgŏdać,boftośusłyszy,ajŏniy
potrzebujaproblymōw.Mogymysiekajśtrefićposłużbie?
–Nodyć.WeleôsmyjnabiyrzeuLindnera.
Jŏstawiŏm.
***
MimoparnegowieczorupiaśnickagospodaLindnera
byłapełna.Każdychciałodetchnąć,zamoczyćusta
wchłodnymbursztynowympłynieizapomniećotrudach
kończącegosiędnia.Takżewzadaszonymogródku
piwnym,otoczonymwysokimidrzewami,wszystkie
miejscabyłyzajęte.Tylkodziękiżyczliwościznajomego
barmana–niejakiegoSchulza–Adolfznalazłwolnystolik
wustronnymmiejscu.Niezauważonymógłoglądać,
codziejesięwokół.Wdnipowszednielokalodwiedzali
główniemężczyźni.Rozmowytoczyłysięnaróżne
tematy:odproblemówwpracyprzezsportpohobby,
