Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
wyglądałjaktenświat–nawetjeślisądzićtylkopotym,comogli
dotądzobaczyć.Azobaczyligładkąmurawę,gładsząiświeższąniż
najwspanialszytrawnik,jakiJuliakiedykolwiekwidziała,ibłękitne
niebo,i–polatującetuitam–jakieśstworzeniatakjaśniejące
ibarwne,żemogłybyćklejnotamilubwielkimimotylami.
Juliaoddawnatęskniłazaczymśtakim,ajednakterazpoczułalęk.
SpojrzałanatwarzScrubbaizobaczyła,żeonteżsięboi.
–No,dalej,Pole,idziemy–powiedziałzmienionymgłosem.
–Aczybędziemymogliwrócić?Czytobezpieczne?
Wtymmomencieusłyszelizaplecamicienki,mściwygłos:
–Posłuchajno,Pole.Każdywie,żetujesteś.Złaźzpowrotem.Był
togłosEdytyJackle.Nienależaładogangu,alebyłajednązjegosług
idonosicieli.
–Szybko!–krzyknąłScrubb.–Tędy!Dajmirękę.Niemożemysię
rozdzielić.–IzanimJuliazdałasobiesprawęztego,cosiędzieje,
złapałjązarękęipociągnąłzasobąprzezdrzwiwmurze.Pozateren
szkoły,pozaAnglię,pozacałynaszświat–doTamtegoMiejsca.
GłosEdytyJackleurwałsiętaknaglejakgłoswradiu,kiedysięje
wyłączy.Wtejsamejchwiliusłyszelizupełnieinnedźwięki.
Wydawałyjeowedziwnestworzeniawpowietrzu,któreterazokazały
sięptakami.
Byłotobardziejpodobnedomuzyki–dośćhałaśliwejiniezbyt
melodyjnej–niżdoptasiegośpiewuwnaszymświecie.Atłemtej
muzykibyłaprzejmującacisza.Właśnietacisza,wpołączeniuze
świeżościąpowietrza,kazałaJuliipomyśleć,żeznajdująsięna
szczyciejakiejśbardzowysokiejgóry.
Eustachytrzymałjąwciążzarękęiszlitakprzedsiebie,rozglądając
siędookoła.Rosłytuwysokie,rozłożystedrzewaprzypominające
cedry,leczjeszczeodnichwyższe.Rosływpewnymoddaleniuod
siebie,aponieważniebyłotuleśnegopodszycia,możnabyłowidzieć
wszystkodalekonalewoinaprawo.IdokądtylkoJuliamogłasięgnąć
