Treść książki

Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
ROZDZIAŁ2
–Bardzodobratazupa.Wezmęjutrodopracy.
–Sebastian,wkładającdoustłyżkę,zatrzymałwzrok
namojejtwarzy.–Denerwujeszsięczymś?
–Magdamniedzisiajprzycisnęłazterminem.Może
todlatego.–Wzruszyłemodniechceniaramionami.
Rzeczywiściekremwyszedłmibardzodobry.Może
trochęzagęsty.
–Jakmaszsięznowuspinać,weźtoolej.
–Sebastianowiwydawałosiętoproste,bonie
powiedziałemmuozaliczce,którąjużwziąłem,żeby
spłacićkartykredytowe.–Awogóletodużojeszcze
masz?
–Noniestetysporo,alemożepójdziemiszybciej,jak
spotkamsięzMarcinem.–Niechciałomisięjuż
kontynuowaćtegotematuprzykolacji.Zaczynałemsię
czućfrajersko.Najlepszewyjścietozmianawątku.
Nie​konieczniesubtelna.–AjakuKacpra?
–Spoko,znowukogośpoznałichcenassobie
przedstawić.–Sebastianpodniósłdwarazybrwidogóry
iuśmiechnąłsiępodnosem.–Taponoćjestwyjątkowa.
–Jakkażda,którąnamprzedstawia–zaśmiałemsię.
Kiedywłożyłemnaczyniadozmywarki,niztego,
nizowegozachciałomisięspać.„Nadmiernasenność
jestobjawemwielugroźnychchorób”–mawiałamatka.
Jednakniebyłemchory,tylkopoprostuobżarty.