Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
Właściwieprędzejczypóźniejzawszesiępojawiał.Kolegataty,
jeszczezczasówstudenckich.Zuzaprzymknęłaoczyizobaczyła
swojegopięcioletniegobrata,jakoblizujewaflazalanegorozpusz-
czającąsięmasąkakaową.Zuzazjadłaswojegojużdobrekilka
minutwcześniejiteraztylkopatrzyłapożądliwienasmakołyk
ściskanypulchnądłoniączteroletniegobrata.Gdybypróbowała
mugozabrać,ojciecbardzobysięrozgniewałiprawdopodobnie
opowiedziałwszystkomatce,jakzawsze,gdychciałjąukarać,za-
razemniefatygującsięnadmiernie.Matkaniemiałabyżadnych
skrupułów,abynarzucićjejbezwzględnyzakazjedzenialodów
ażdonastępnegotygodniaalbonawetmiesiącaikażdeznich
doskonaleotymwiedziało.
Nieoczekiwanieojcieczagwizdał.Wysokidźwiękprzestraszył
Wojtkaibratupuściłloda,którywsekundęrozpłaszczyłsięna
jegoprawymsandale.Ojciecrazjeszczewsadziłdwapalcedoust
iwtedypodrugiejstroniemolaZuzazauważyłaznajomąmęską
sylwetką.PochwilirozpoznaławujkaDominika.Przezchwilę
tkwiłniezdecydowaniewmiejscu,poczymskręciłwprawoobok
lodziarniGelatoiobrałkurswichkierunku.
–Czołemdzieciaki–rzekł,stającprzyichławce.Wyciągnął
wielkąbrązowądłońwstronęojca,którynatychmiastjąpo-
chwycił.
–Małymiałwypadek?
–Jamudamwypadek.Aj,Wojtek,dolicha,ufajdałeśsię…
–Ojciecdopieroterazzorientowałsię,żechlipiącysynwydłu-
bujeresztkilodazeskarpetkipodsandałem.
–Zostawgo–żachnąłsię.–Jużgonieuratujesz.
Dominikzaśmiałsię,aWojtekznieruchomiał,nieodrywając
wzrokuodprawejstopy,naktórejzmieniałsięwciemnąplamę
22
