Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
I
RÓŻA–BABUNIA
Wojnatonuda.Właściwienajlepiejpasowałabydoniej
„strasznanuda”.Alewszyscymyślą,że„strasznanuda”
topoprostuwielkanuda,awojnabyłaistraszna,
inudnajednocześnie.
DniwsuterenienaPłaszowskiejmijałyRóży
naczekaniu.Przedlustrem,któregoniebyłowidać
zulicy,podstolikiemzobrusemdoziemi,załóżkiem,
gdzieBabuniaprzedwyjściemzostawiałamiskę
zkartoflamidoobranianazupę.
Różażałowałatego,jakpożegnałasięzmamą
idziadkami.Jakbyjechałanawakacje.Bylejak.Tak
spieszyłasiędowyjścia.
Stałaterazprzedlustremiswoimiutlenionymi
perhydrolemnablondwłosamizasłaniaładółtwarzy.
Nos,ustaipodbródek.Patrzyłatylkonagórę.Mocne
brwi,ciemneoczyiwysokieczołomiałajakmatka.
WTarnowieBabuniawzięłająnaręceipobiegły
nadworzec.WpociągudoKrakowazawiązałajej
chustkęnatwarzy.
–Dzieckomazapaleniegardła–powiedziała
dokobiety,którasiedziałaobok,azarazpotemsię
przesiadła.
NiedługopóźniejBabuniapojechałajeszczeraz
doTarnowa.WcześniejwKrakowiewyszorowała
podłogęwsuterenie,przygotowałatrzecieposłanie
iugotowałakrupnik.UlubionązupęRuth,mamyRóży.
Babuniawieczoremwróciłasama.Różasięrozpłakała.
Babunianiechciałanicpowiedzieć,tylkomocno
jąprzytuliła.AleRóżaopróczrozczarowaniapoczuła
cośjeszcze,doczegowstydziłasięprzyznaćBabuni.
Ulgę,żewciążjesttylkoznią.
Babunianiesiedziaławdomujakprzedwojną
naPodgórzu,kiedybyłajejnianiąispędzaładługie
godzinywoknie,którenazywałaswoimkinem.Tunie
