Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
AžiDahakawiedział,żetoprawda.
–Azacóżto?–spytałniewinnieZłotousty.
–Pomogłeśludziomdostaćsiędomojejsalitronowejpod
Krakowem.Zbezcześcilijąswojąobecnościąidokonali
nielegalnegorytuałuprzemiany!–Wawelskikipiałgniewem.–
Powołalidożycianowydomnaorlichnogach!–Rosłymężczyzna
miałogieńwoczach.Słowo„ludzie”Dragonisniemalwypluł.
Zupełniejakbysiębrzydziłjegobrzmienia.–Mamwielkąochotę
zgnieśćcięjakrobaka,ale...ponamyślezrobięcośznacznie
zabawniejszego.Udaszsięzemną.
–Wybacz,alenieskorzystam.
DrugadłońWawelskiegozłapałazawężowyłebwyrastający
zprawejstronykarku.Gadzipysknieokazałlęku.AžiDahakaczuł,
jakwlewasięwniegosiła,którejniemalniemogłopomieścić
przybraneludzkieciało.Jednakniepoddałsięjej.
–Toniejestzaproszenie,któremógłbyśodrzucić.Chyba
żechcesz,byzabrakłociłbów,naktóremożeszwłożyćkoronę–
warknąłWawelski.Spojrzałwgórę,wypatrującwylotu
zwąwozu.–Zabierajmysięstąd.Jeślijeszczechoćprzezchwilę
będęmusiałprzebywaćpodpostaciączłowieka,toniewytrzymam
ispalęjakieśmiasto!
