Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
ŚwiatyrównoległeRW2010
ludzie...tampewniebyłaMaggie.Możejednaknależałoiśćzewszystkimi...
Mężczyznaniezdecydowaniespojrzałwzdłużpustejulicy.
Wtedywłaśniezaczęłopadać.GrubebiałepłatkiwciszyopadałynaJoensuu,
sprawiając,żewyglądałojaknaświątecznymobrazku.Woczachpokrywałyulice,
samochody,peroniobłydachpociąguFinnRail,natychmiastprzylegałydoubrań
iodkrytychtwarzy.Hipnotyczniekrążyływmroźnympowietrzu,skupiając
zmęczonywzrok.Jaktaniecwróżek.
Siobhankaszlnęłakilkarazy,nieprzyjemnieiciężko.Ricknatychmiastotrząsnął
sięzodrętwienia.Sięgnąłdokieszeniiwydobyłzniejplastikowyprostokąt–część
folderuresortusportowego.nWitajwKarelii”,głosiłkrzykliwynapis,neuropejskim
centrumnarciarstwabiegowego”.Najednejstroniewidniałykoloroweholo
uśmiechniętychnarciarzyiskydiverów,nadrugiejpołyskiwałabezużyteczna
końcówkałączadanych.Cóż,dobrze,żewysilonosięteżnawydrukmapki...Chwilę
wodziłwzrokiemwzdłużczarnychkresekulic,ażznalazłto,czegoszukał.
–Chodźmy,pingwinku.Pójdziemynajpierwponowelekidlaciebiei...–
Przerwał.Bólwpłucachuderzyłnagle,wyrwałoddechisprawił,żeRickowi
zakręciłosięwgłowie.Przełknąłkilkarazyślinę,starającsięzwalczyćcoraz
silniejszedrżenienóg.–Idlatwojegostaregoojca.Jakmyślisz,daszradępójść?
–Atodaleko?–Siobhanporuszyłamusięnaramionachiosłabionymężczyzna
ztrudemutrzymałrównowagę.
–Bliziutko.–Skupiłspojrzenienamapie.–Niewięcejniżpiętnaścieminut.
–Dobrze–zadecydowałodziecko,pozwalającsięzestawićnaziemię.–To
pójdę.
–Świetnie.Chodźmy.–Dunhamzdobyłsięnasłabyuśmiechiruszył
wkierunku,oiledobrzeodczytałmapę,szpitala.Siobhandreptałaobok,mocno
ściskającjegorękę.Cojakiśczaskaszlałanieprzyjemnieizaciskałamocniejdrobną
dłoń,jakbybroniącsięprzedupadkiem.
10Echo
