Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
ŚwiatyrównoległeRW2010
UmysłRicka,mobilizującsiędodecydującegowysiłku,pokoleieliminował
mniejważnefunkcje.Wkońcuwmyślachpozostałytylkorytmkroków,nazwyulic
iufnydziecięcyuścisk.
SzpitalGłównyPółnocnejKareliibyłnowoczesnymkompleksemkilku
budynkówotoczonychwspólnymogrodzeniem.Frontowąścianęnajbliższegoulicy
budynkuzdobiłjasnozielonykrzyż,anakilkulądowiskachstałybiało-czerwone
strumieniowcetransportowe.Sporyparkingbyłniemalpusty,ledwieparępojazdów.
Dwiekaretkiprzyizbieprzyjęć.Całośćzaskakiwałarozmiarem–Joensuubyło
niewielkimmiastemiRickspodziewałsięmałego,prowincjonalnegocentrum
medycznego.
–Totutaj?–wychrypiałaSiobhan,poczymodkaszlnęłakilkarazy.–Totutaj?–
powtórzyła,tymrazemczystszymtonem.
–Tak.Chodźdośrodka.–Przezchwilęwalczyłonadaniegłosowi
jakiejkolwiekintonacji.Zrezygnowałwpółzdania.–Tamwszystkojest.
Odpoczniemy.
Razemprzeszliobokpustejbudkistrażniczejiruszyliwstronępodjazdudla
karetek.Rickniewiedziałcoprawda,dokądiść,alesądził,żelekinawyziębienie
powinnybyćgdzieświzbieprzyjęć.
Rozsuwaneprzezroczystedrzwibyłynawpółotwarte,alejakimścudemśnieg
nienapadałdownętrzabudynku.Wśrodkupewniebędziechłodno,jednakmusiał
tamistniećjakiśsystemgrzewczy,coś,codałbyradęuruchomić...
–Pysähtyä.–Głosnadpłynąłzboku,zzawłaśnieminiętegoambulansu.Rozciął
ciszętaknagle,żeRickniemalpodskoczył.Obróciłsię,trochęzaszybko,boprawie
straciłrównowagę.Siobhannaglepociągniętazaplecyojca,wzadużejkurtce,
potknęłasięowłasnenogiiupadłajakdługanaośnieżonybetonparkingu.
Karabin.Mężczyznanaprzeciwniegotrzymałkarabin.Miałteżbiałąkurtkę,
nasuniętenaczapkęgogleiciężkiebuty,aleliczyłsiętylkokarabin.
11Echo
