Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
ŚwiatyrównoległeRW2010
Wszystkotopozwalałoprzetrwaćnajbliższydzień,możedwa,aleniewięcej.
Wkrótcetrzebabędzieopuścićbudynekszpitala.
ObudziłSiobhankilkagodzinpóźniej,zgodniezwytycznymizkartkiPassiego.
Teraz,wszpitalnymłóżku,uderzyłagorączka.DzieckobyłocałerozpaloneiRick
miałwrażenie,żeledwogorozpoznaje.
–Hej,pingwinku,zgadnij,cobędziemyrobić?–mamrotałbardziejdosiebieniż
dodziewczynki,wsadzająckapsułkęlekuwpneumatycznydozownik.–Podamyci
lekarstwo.Pandoktormówi,żeodniegozarazpoczujeszsięlepiej.
Zatrzaskurządzeniazaskoczyłdopierozatrzecimrazem.Mężczyznapodwinął
rękawdziecięcejbluzy.
–Zarazwszystkobędziedobrze,wiesz?–Przyłożyłkońcówkędozownikado
drobnegoramieniaiznajwyższymtrudemstłumiłatakkaszlu.–Manicnieboleć,
alejeślipoczujeszszczypanie,tobądździelna.
Czyabynapewnowziąłtenlek,którypowinien?Cofnąłdłońizerknąłraz
jeszczenaopakowanieleku,apotemnakartkę.Nazwasięzgadzała.Znowu
przystawiłurządzeniedoskórydziecka.
–Nodobrze,tonatrzy...–mruknąłdosiebie.Siobhanspojrzałananiego
nieprzytomnymwzrokiem.–Raz...dwa...itrzy.Widzisz?Jużpowszystkim.
Odłożyłpustydozownikisięgnąłpomanierkę.Leżącynapodgrzewaczu
chemicznympojemnikniebyłidealnieciepły,aletomusiałowystarczyć.
PodtrzymującgłowęSiobhan,wlałkilkałykówletniejwodypomiędzyspierzchnięte
wargi.
–Widzisz,dostałaślekarstwo,napiłaśsię,teraztylkoczekać,ażzadziała.–
Odłożyłmanierkęiprzetarłbrzegiemprześcieradłabrodęcórki.–Jakżebyto
wyglądało,gdybypingwinekbyłchoryprzezzimę,co?
–Tata?–Spojrzeniezielonychoczunaglestałosiębardzoskupione.–Gdzie
jesteśmy?
23Echo
