Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
magowtejryzykownejchwili,wowejgodziniepróby,przytrzymać,
żebynieodleciał.Wostrymsłońcuprzedpołudniawygląda
onrzeczywiścietak,jakbymiałunieśćsię,zakołysaćniepewnie(jakby
niebyłzgranitu,alezestyropianualbozrozgrzanegopowietrza,
albo–jakożetowkońcuzegar–zestężałegoczasu,który,jak
wiadomo,rzadkojestodpowietrzacięższy)iopuścićnazawsze
tękrainę.Możewięcdobrze,żecinatchnienispołecznicytrwająprzy
swoimstraceńczymrzemiośle–orlojwciążjeszczestoi,wciąż
wyznaczaprowincjijejwątpliwecentrum.Alektóregośdnia,myślę
sobie,kiedyzapałochotnikówprzygaśnie–ktośzaśpi,ktośsięspóźni,
ktoinnyjeszczeumrze–obeliskleniwieuniesiesięponadpłytęplacu
Wolności,zawiśniejeszczenamomentnadtramwajowym
torowiskiem,ponadnawpółdopieroobudzonymiogródkami
restauracji,ponadoznaczonyminnymkolorembrukowejkostki
obrysemnieistniejącegooddawnakościoła,jakbyjeszczeczekał,
ażktośgozatrzyma.Ileniwieodleci.
Alenietymrazem.Tymrazemsąnaposterunku,trzymajądłonie
wszczelinach,mimożeżadnakulkaniewypada,askoroniewypada,
toniewiedzą,jakdługojeszczemajączekać:nadziejawalczy
zrozczarowaniem,orlojbezczelnieigrazichbezgranicznym
oddaniem,bezinteresownympoświęceniem,ślepąinaiwnąwiarą.
Wreszcierezygnują,bojakdługomożnaczekać,ipokoleiodchodzą.
Godzinaszczytowejnieważkościmija.Obelisk–tenmelancholijnie
falliczny,finezyjnyzegar–pozostajenaswoimmiejscu.
