Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–Atywłóczyłbyśsięjakoprzykładnygrzesznikumoich
stópbłagającorozgrzeszenie.
–Żartynastronę–mówiłUlryk.–PodróżHenryka
doRzymuprzedzałatwieniemnaszychsporów
zHildebrandemuwłaczałabypowadzekorony
niemieckiej,obniżyłabyjejznaczenie.Niemożemy
dopuścićdotego,abysiębiskuprzymskirządziłunas,jak
wLateranie.Gdybyśmyrazustąpili,mielibyśmywrzeszy
comiesiąclegatówzcoraztoinnymiżądaniami.
–Mówiłemcijuż,iżjedynieGotfrydlotaryńskimógłby
przeważyćzdaniekrólananasząstronę.Henrykcenijego
radęimadlaniegowyznaczonąrolę.Trzebakorzystać
zjegoobecności.
–WsamąporęprzypomniałeśmipomocGotfryda.
Zarazsiędoniegozabiorę.Zobaczyszjakgozażyję.Rzuci
sięnibypstrągwgórskimpotoku.
Garbatywojewodastałpodjednymzfilarów,naktórych
spoczywałosklepieniesali.RozmawiałzBertoldem.Kiedy
Ulrykdoniegoprzystąpił,opowiadałwłaśniecoś
zwielkimożywieniem.
–Zapomniałemwasspytać,paniewojewodo–rzekł
Ulryk–jaksięmiewawaszamałżonka,pięknaMatylda?
PytanietopodziałałonaGotfryda,jakśmiertelna
obelga.Urwałopowiadaniewpołowiesłowa,zbladł,
kurczowoobjąłprawicąrękojeśćmieczaispojrzał
napalatynastrasznymwzrokiem.
Przezkilkachwilmilczał.Potemrzekłgłosem,wktórym
kipiaławściekłość:
–Ludzienazywająwaszłośliwym,paniepalatynie,
ostrzegamwasjednak,iżniebyłodotądnaziemitak
zuchwałegogada,którybysięośmieliłukąsićgarbuska
lotaryńskiego.
Zewsządnadbieglidostojnicykoronni,abyzastawić
sobąprzyjaciela.
AleUlryknieuląkłsięgniewuwojewody.
–Chodząwieścipokraju–rzekł–iżprzedwyprawą
