Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
WzrokJudytyposzedłwstronęołtarza,gdzieHenryk
zBertąsiedziałnakrześlewybitymszkarłatnymsuknem.
Tenpotomekwielkichwojowników,samodważny
rycerz,miałbystaćsięwasalemmnicha?
UśmiechniedowierzaniaprzemknąłpoustachJudyty.
Wgłowiewolnejpanifrankońskiejniemogłasiętamyśl,
jejzdaniemdziwaczna,pomieścić.Królniemieckimiałby
składaćkomukolwieknaziemiprzysięgęposłuszeństwa?
Byłobytozniewagądlaplemienia,którezdeptałopyszną
Romę.
Judytanieprzeczuwała,iżbuntowniczepytaniaryły
wjejmózgujakkrety,podkopującwniejwiaręwpowagę
biskuparzymskiego.Niewiedzącotym,oddalałasię
zkażdąchwiląodzasadwyniesionychzklasztoru
szafuskiego.
Bezobawysplamieniaprawowiernościkatoliczki
przypatrywałasięBertoldowiikiedyposkończonym
nabożeństwieznalazłsięobokniej,powitała
gozradością.Dlaczegóżmiałabygoomijaćjak
zapowietrzonego,skorobiskupiznimobcowali?
–tłumaczyłasięprzedswoimsumieniem.
Dwórprzeszedłparamizkatedrydopałacu,przodem
królzkrólową,azanimiwojewodowie,członkowierządu,
prałaciidworzanie.
HrabinaAdelajda,jakkolwiekmiałaprawo
dotowarzyszywyższegodostojeństwa,podałarękę
BurhardowizRekingen,cowywołałoszyderczyuśmiech
naustachUlrykazGodesheimu.
–RudajużsiępoBertoldziepocieszyła–rzekł
domargrabinyWolfili,którąprowadził.–SzczęśćjejBoże!
Będziemymielispokój.
–Zdajesię,żełudziwasprzyjaźńdlapanaBertolda
–odparłamargrabina.–Adelajdaniezapominatak
łatwo.
–Niesądzę,ażebyhrabinachciałaużyćtegogilajako
środkazemsty.
