Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
EmmaPopikRW2010
Trzecicycek
Mężczyznanapiłsięzbutelkiizamyśliłgłęboko,patrzącnaniąwybałuszonymi
oczami.Pociągnąłjeszczejedenłyk,większy.Iwidocznietenostropachnącypłyn
rozjaśniłmuwgłowie.
–Niewiesz,kimjesteś,co?
–Niemogęjużtegowytrzymać.–Chlipnęła.–Oddałbymwszystkoza
odpowiedź.
–Mogętosprawdzić.
–Jak?
–Zabawimysięwdoktora,maleńka.
OdstawiłbutelkęnapodłogęipopchnąłFelernabarłógstojącypodścianą.
–Popatrz–wskazałfotografienaścianach–oniwłaśniesprawdzają,kimsą.
Położyłjąnabarłoguizdjąłzniejluźnąszatkę.Wybałuszyłoczyjeszcze
bardziejicmoknąłustami.
–Ho,ho!Będzierobota,żehej!
–Jaka?
–Pokażęci,tylkoleżspokojnie.
–Potembędęwiedział?
–Mm–mruknąłiprzygniótłjąmocno,bysięprzypadkiemniewyrwała.
Rzeczywiście,robotatrwaładługo,aleniedopytywałasię,kiedymężczyzna
skończy.Ogarnęłyjąsłodkiedoznania.Czułasięnaprawdębardzodobrzeichciała,
żebynowyznajomypowtórzyłtedziwneruchy,któreterazimitowała,abygo
pobudzićdoreakcji.Napróżno.
Mężczyznagłośnozachrapał.Zasnął,leżącnaniej.Odepchnęłagoiwstała.
Szarpnęłagokilkakrotniezaramię,alesięniezbudził.Dalejchrapał.
„Będęmusiałaprzyjśćdoniegojeszczeraz,żebymiwyjaśnił”.
15
