Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–Spokojnie–powiedziałbezgłośniesiedzącyobokniejmężczyzna,
poruszającustamiidotykającjejramienia.
–Dałamimtwójnumer.Acowtymzłego?
–Nie,nic.–Juliastarałasięuspokoić.–Aleniewiadomo,ktoto
taknaprawdębył,więclepiejniepodawaćobcymswoichdanych.–
PróbowałaspokojniejwytłumaczyćpaniCandel.
–Więcejnikomuniedaminiebędęjużnatwójtematznikimroz-
mawiać,jeślitotakiproblem!
–Oj,mamo,nieprzesadzaj.Dziękuję.Wiem,żechciałaśdlamnie
jaknajlepiej,alejestmitudobrze,ajakcośsięzmienidamciznać.Aco
uwas?Wszystkowporządku?–Pomyślałaszybkoozmianietematu,
żebyniekończyćrozmowykłótnią.
–Tak,postaremu.Claudiawzięławolneidzisiajmieliśmymałe
zmieszaniezdostawą,alejakośtozałatwiliśmy.Myślałam,żewkońcu
będęmogłamniejbywaćwrestauracji,alejakwidać,bezemnieco
chwilęsąjakieśkomplikacje.
–Poprostujesteśniezastąpiona!–Juliauśmiechnęłasiędotelefonu.–
Okej,muszękończyć.–Spojrzałanaponaglającegojąpolicjanta.–Właśnie
wychodzimyzAlexem.Ucałujtatęiuważajcienasiebie–dodałaniepewnie.
–Tyteżuważajnasiebieimyteżcięcałujemy–odpowiedziała
Ellen,niepozdrawiającAlexa.
–Julia?–Usłyszałajeszczegłosmatki,zanimsięrozłączyła.–Przy-
pomniałomisię,żeciobajmężczyźnichybamielipodobnetatuażena
nadgarstku,alemożemisiętaktylkowydawało.
–Jakietatuaże?!–rzuciłaszybkoskrzypaczka,abyEllennieodłożyła
słuchawki.
–Cośjakbydrzewo…Niejestempewna.Wspominałamnawet
otymFilipowi,aletaksobiemyślę,żemogłomisiętoprzyśnić.–
Zaśmiałasię.–Niewiem,dlaczegociotymmówię,alepytałaś,jak
wyglądają,więcmożetakichskojarzysz.
Dziewczynazłapałasięjednąrękązagłowę,niemogącwydobyć
zsiebiesłowa.Agenci,wsłuchawkachnauszach,zaczęlicośmiędzy
sobąszeptaćzwyraźnymprzejęciem.
25
