Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–Niewierzę.–PodeszładoAlexaipopatrzyłamuwoczy.Mężczy-
znaobjąłjązcałychsił.
–Odezwiemysięniedługo.–Policjancizaczęlizbieraćpospiesznie
sprzętiskierowalisięwstronęwyjścia.
–Odprowadzęich.–Nessodezwałsięporazpierwszy,odkądweszli
dopokoju.Juliapokiwałagłowązełzamiwoczach.
Usiadłaponownienałóżku,niemogącuwierzyćwto,czegosię
dowiedziała.Alexwszedłpodłuższejchwili,siadającobokniej.
–Icoteraz?–Wkółkopowtarzałatosamopytanie.–Nicimniezro-
bią,prawda?–Mężczyznaporazkolejnyprzytuliłjąnajczulej,jakpotrafił.
–Niemartwsię,niepozwolęnato.
–Alex,onimusząbyćbezpieczni!Muszą!Niewiem,cozrobię,jeśli
cośimsięstanie.–Rozpłakałasię.
–Nicimsięniestanie,niemartwsię!–Pocieszałją,wciążobejmując
troskliwie.
–Niewiem,corobić…Najgorszejeto,żewłaściwienicniemogę.
Jestemtutaj,aonitam.Myślisz,żemogąimcośzrobić?
–Niesądzę,nicbytymniezyskali.Onichcąmnie…–Juliapod-
niosłagłowę,patrzącnamężczyznęzzastanowieniem.
–Myślałam,żedadzącispokójpotym,jakzamkniętomoichpory-
waczy.Czytosiękiedyśskończy?
–Mamnadzieję–dodałposępnie,wyjątkowopewnymgłosem.
–Podejmującdecyzjęowyjeździe,nawetnieprzypuszczałam,że
mogęnarazićrodziców.Jakmogłamotymniepomyśleć?–Juliapod-
ciągnęłanogipodbrodę.
–Wiedziałemodrazu,żetowszystkojestzapiękne,abymogło
byćprawdziwe.–Dziewczynaspojrzałanabrunetazobawą.Siedział,
patrzącwokno,zzaciętymwyrazemtwarzy.–Niepowinienembyłdo
tegodopuścić!
–Przestań,tonietwojawina!–Przysunęłasiędochłopaka.
–Oczywiście,żemoja!Tylkoiwyłącznie.
–Przestań,proszęcię!–Obróciładłoniąjegotwarzwswojąstro
-
nę.–Tomiałbyćtakipięknydzień,przygotowałamnamromantyczną
27
