Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
przeszłamnadrugąstronęstołuidygnęłamprzedojcem.Kim
ondzisiajbędzie?
–WaszaWysokość–przywitałamsię.
–Anniko.Cieszęsię,żedobrzesięjużczujesz–powiedział
znacząco.
Napodstawietychkilkusłówbyłamwstaniewywnioskować,
żemrok,któryczasemzstępowałnajegoumysł,tegodniaspowijał
gogęstymcałunem.
Przygnębionazajęłammiejscepolewejstronieojcaispojrzałam
nadworzanspokojniejedzącychśniadanie.Widelceinożedzwoniły
oporcelanowetalerze,azewsządrozlegałsięniskipomrukgłosów.
Tedźwiękiprzypominałyswoistąmuzykę.Światłowpadałoprzez
łukowateoknaiwyglądałonato,żepięknyporanekprzejdzie
wrównieuroczydzień.
–Skorodoszłaśdosiebie,musimyomówićpewnesprawy–zaczął
ojciec.–JutroDzieńZałożenia,więcdziśprzyjedzieNickolas.
Pomyślałem,żetodoskonałaokazjadooświadczyn.
–Dzisiaj?–Pogodziłamsięzdecyzjąojca,alemyślałam,żebędę
miećwięcejczasu.–Skądwogólewiedziałeś,żewrócędziśnadwór,
mójpanie?
–Niewiedziałem.Jednaktakczyinaczej,tomusinastąpić.Nickolas
rzadkoprzyjeżdżanadwórbezprzyczyny.Możeszgozapytać
pokolacji.
Nocóż,zgrabnietowszystkowymyślił.
–I…tojamuszęgospytać?
Ojciecwzruszyłramionami.
–Takijestprotokół.Przewyższaszgorangą.–Patrzyłnamniespod
zmrużonychpowiek,wciążwściekłyoto,żemusiępostawiłam.
–Pozatymjesteś…wlepszejformieniżkiedykolwiek.Niewydaje
misię,byśzemdlałanamyśloprzejęciudowodzenia.
