Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
jedynieciotceKonstancji.
–Spieszęsiędorodziny–powiedziałwkońcu.–Mojażonajest
przynadziei.
–Atowinszujęszanownemupanu.–Dojechalinamiejsceifiakier
zeskoczyłzkozła.–Sammamsiedmiuurwipołciów.
–Jamamdwiecórki.–Bogumiłwreszciesięuśmiechnął.–Liczę,
żeterazdoczekamsięsyna.
Najwyraźniejludziewcesarstwiebylibardziejprzyjaźniniż
wKrólestwie.Pewniedlatego,żeniewolalżejsza.
–Czegoszanownemupanunajserdeczniejżyczę.–Fiakierukłonił
się,zdjąwszykapelusz.–Zsynamiwielekłopotu,alejakichdobrze
wychować,toipociechabędzie,bopomogąwpracy.Córkito...może
radościwięcej.
MężczyznasięgnąłpokuferBogumiła.Światłozlatarnipadło
najegotwarz.Nażuchwiemiałbrzydkąnarośl,jednapołowatwarzy
byłazniekształcona.
–Cowamsięstało?–zagadnął,płacącfiakrowidwadzieściagroszy
więcej,niżtenżądał.
–Zroktemuwyrosło–mruknąłniechętnie.–Alejeśćniewoła...
Możeniezabije.Wszystkiegodobregodlaszanownegopana
imałżonki.CórkiniechPanBógbłogosławi...
Bogumiłusłyszałgwizdparowozuipogratulowałsobiewduchu,
żezdążyłnapociąg.Zostawiłfiakra,niezastanawiającsiędłużej,
cotakiegomuwyrosłonatwarzy.Dopierowpociągu,kiedyjuż
przestałmyślećoDomiceliiswoichcóreczkach,uświadomiłsobie,
żeoludzkiejgłowiewieniewiele,bonigdyjejpodczassekcjinie
badał.
„Tobędziepierwszarzecz,jakązrobięuTyczyńskiego”,
postanowił,apotempomyślał,żezajdziedalekoizagrananosie
Przybylskim,którzygomielizanic.„Szykujesięwspaniałyczas,
pełenradości–aktowie,czynieokraszonyzemstą”,zakołatało
