Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
bezwładneciałokrólika.Zaciągnęłazdobyczdokotliny,wktórej
SkrzekKawkiiLódTrzaskającywykopywaliziemię,abyotworzyć
kolejnytunelmającysłużyćimzalegowisko.JastrząbPikującyoraz
CieńWysokisiedziałyoboksiebieiczyściłynawzajemswojefutra
podczasrozmowy.
Terazczujemysiętujakwdomu—pomyślałSkrzydłoSzare,
przypominającsobieichdługąwędrówkęzgórorazto,zjakimtrudem
osiedlalisięnawrzosowisku.CiężkobyłoimuwierzyćwwizjęBardy,
wedługktórejlepszydomczekałnanichnakońcuszlakusłońca.Choć
ichwyprawabyłapełnaniebezpieczeństw,przetrwaliją.Aterazjest
namtudobrze—uznałwmyślach.
—OgonieBłyskający,tybędzieszzającem!—WołaniePioruna
zwróciłouwagęSkrzydłaSzaregozpowrotemnakociaki.—Aja
pokażęci,jakjełapać!
—Dobrze.—OgonBłyskającyzacząłpodskakiwaćnaboki,
imitującchaotyczneruchyzajęcy.
PiorunzerknąłnaFutroŻołędzieizamiauczał.
—Popatrznato!—Przyciskającbrzuchdoziemi,podpełznął
wstronęOgonaBłyskającego,którynieustannieoglądałsięprzez
ramięisprawdzał,czystarszykociakjużgodogania.
Piorunporuszyłzademiskoczyłnaprzódogromnymsusem.Kiedy
wylądowałnaOgonieBłyskającym,czarnykociakpisnąłiprzekręcił
sięnagrzbiet,poczymotoczyłkarkPiorunałapamitak,żeoba
kocurkiupadłynaziemięwkotłowaniniefuter.
NieboCzysteijateżtacykiedyśbyliśmy—pomyślałzodrobiną
smutkuSkrzydłoSzare.—Jakdotegodoszło,żetakstraszniesię
pokłóciliśmy?
—Nieżyjesz!—zawyłPiorun.—Zabiłemcię!
—Chcętegospróbowaćnaprawdę!—krzyknęłaFutroŻołędzie,
