Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
—Bomnienienawidzi—odparłaCledra—takjaknienawidził
megoojca.
—Mówisztak,jakbytwójojciecjużnieżył.
—Nieżyje.Zmarłczterymiesiącetemu.Oni...mamazginęli
wwypadku,ajazostałampodopiekąwuja,bo...niemiałamdokąd
pójść.
Hrabianicnieodrzekł,aonapochwilipowiedziała:
—Tataniemiałpieniędzy...taknaprawdętomiałdługi,ale...ale
Starnależydomnie.Jestzarejestrowanynamojenazwiskoidlatego
wujWalterniemożemigozabrać.Leczterazstwierdził,żemam
gosprzedać,żebyzapłacićzaswojeutrzymanie,aponieważjest
moim...opiekunem,nic...nicniemogęzrobić,żebygopowstrzymać.
—Iprosiszmniepani,bymkupiłtwojegokonia,zanimonodda
gowręcetegoczłowieka,Bowbranka?
—Tak,panie.
—Idomyślamsię,chcesz,żebymzapłaciłcigotówką?
—Ochnie,jestcośinnego,ocochciałamcięprosić—odparła
Cledra.—KiedywujWalterprzyjechałizabrałmniezdomuwEssex,
gdziemieszkałamztatąimamą,niezgodziłsiępłacićstarejniani,
któraopiekowałasięmnąoddziecka,anipodarowaćczegokolwiek
parobkowi,któryzajmowałsiękońmitatyibyłtraktowanyjakczłonek
rodziny.
Szlochającmówiładalej:
—Zostawiłich,panie,bezgrosza,nieliczącskromnychpieniędzy,
któreimoddałam,gdybezwiedzywujaWalterasprzedałambiżuterię
mamy.
Hrabiaprzyglądałsięjejbadawczo,jakbyniemógłuwierzyćjej
słowom.
Lecztensaminstynkt,naktórympolegałoglądająckonia,
podpowiadałmuteraz,żedziewczynamówiprawdę.
Gdymówiła,wszystkienerwymiałanapiętejakpostronki,tak
bardzostarałasięgoprzekonać,byspełniłjejprośbę.
—Niewątpliwie,pannoMelford,tobardzoosobliweżyczenie
—powiedziałpowoli—idlaczego,skoronigdyprzedtemmnienie
