Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
trójkąty.Stawaliśmysięcorazmniejobcy.Mimo
iżbyliśmytudopierokilkadni.Widaćwspólnycelłączy
ludziwtrudnychchwilach.
–KtoświdziałBartka?–zapytałKamil.
–Możemyiśćsprawdzićdopokojujegosiostry
–odpowiedziałaKornelia.
–Chodźmy,itakjużzjedliśmy–dodałArek.
–Zaczekajcie,muszęcośjeszczewziąć–poprosiła
Kornelia.
Wtymmomenciezdaliśmysobiesprawę,
żenakolacjęmiałabyćpizza.Niktnawetoniejnie
wspomniał.Amyztegocałegozamieszaniaprawie
zapomnieliśmy.Widoczniedostawcapizzyniedojechał.
Niemacosiędziwićwtakąpogodę.
Byliśmyjużnamiejscu.Drzwidopokojubyłyotwarte.
Wpokoju,nałóżkuswojejsiostryspałBartek.Ola
siedziałaobokispoglądałanaokno.
Korneliapodeszładoniejiwręczyłajejkolację.
Widoczniezauważyła,żejejniebyłonastołówce,
ipomyślała,żemożebyćgłodna.
–Proszę–powiedziałaKornelia.
–Nietrzebabyło–odparłaOla.
–Dajspokój.Musiszcośjeść.
Olapołożyłabułkęnałóżku,naktórymspałjejbrat.
Wzięłamlekoizaczęłapić.
–Długotakleży?–zapytałaKornelia.
–Odkądtugoprzynieśliście.
–Rozumiem.Wcześniejcośmówił?
