Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–
Mister!
–Szesnastoletnimożechłopakszarpiemnie
zaramię.–Japomogę.–Wyciągarękępopapiery
idyktuje,comamwpisywać.
Tacychłopcykręcąsięnawszystkichafrykańskich
granicach.Wykorzystujątakiesytuacje,czasem
sąwzmowiezurzędnikami,którympotemoddajądolę.
Dziesięćminutpóźniejwypełnioneformularzezwracam
urzędnikowi.Nawetnanieniepatrzy,tylkorazem
zpaszportamiprzekazujenastępnemu.Potemidą
dokolejnegoijeszczekolejnego.Zjednego
pomieszczeniadodrugiego.Mijapółgodziny.Pukam
dodrzwipokoju,wchodzęipytamopaszporty.
–Jeszczeniegotowe.
–Kiedybędą?
–Trzebaczekać.
BiurokracjazżeraAfrykę.Wbyleinstytucjiczyurzędzie
pracujądziesiątkiludzi.Jedenprzybijapieczątkę,drugi
sprawdza,trzeciodnotowujeiprzekazujeczwartemu,
aczwartypiątemu.Każdyliczynałapówkę.Iwszyscy
ważni.
Pogodziniewołająmnie.
–Czemuwpaszportachtakdużopieczątek?
–Dużopodróżujemy.
–Możebraknąćmiejsca.
–Naraziewystarczy.
–AlezanimwyjedzieciezSudanu,możebraknąć–
upierasięipatrzy,czywyciągnęportfel.Głupiargument,
przecieżniktwSudanieniebędziedonichnicwpisywał.
–Paszporty!–Wyciągamrękę.
Niechętnie,zociąganiem,sięgapodokumenty.
–Jakzabrakniemiejsca,niewyjedzieciezSudanu–
grozi.
SzukamyAbdulaijegociężarówki.Możejeszczesięnie
odprawił,amożepojechał.Wandadostrzegagopierwsza.
Stoiobokswojegotiraimachadonas.
–Szybkociposzło–mówię.
–Jestemtuczęsto,mamswoichludzi.–Śmiejesię.–
Aleiwamsięudało.Czasemtakichtrzymająpółdnia,
anawetdłużej.Zwłaszczajakniewypełniądobrze
