Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
ręką,bodrugąmusiałtrzymaćwgórze,krewściekała
mupoprzedramieniu;przynajmniejwszpitaluszybko
gopozszywali,bobalisię,żewszystkozachlapie,
noiproszę,jużsązpowrotemwdomu!Nacałe
szczęścienietrafiłwtętnicę,boniebyłobytak
zabawnie.(Zabawnieniebyłowcale,gdyTig
opowiadałtęhistoriępóźniejsamejNell:jegobrawura
okazałasięudawana,niechciałwystraszyćcórki,choć
taknaprawdęcałyczassięmartwił,czyniezemdleje
zutratykrwi–icowtedy?).
–Muszęsięnapić–stwierdził.
–Jateż–powiedziałaNell.–Możemyzjeść
jajecznicę.–CokolwiekTigplanowałprzyrządzić
zmarchewki,odeszłowniepamięć.
Ścierkawróciławplastikowejtorebce.
Jaskrawoczerwona,nabrzegachjużzaczynała
brązowieć.Nellnamoczyłająwzimnejwodzie,
botonajlepszysposóbnawywabianieplamkrwi
ztkanin.
Cobymzrobiła,gdybymbyławtedywdomu?–
zastanawiałasię.Plasterraczejbyniewystarczył.
Opaskauciskowa?Uczylijątegopobieżnie
wharcerstwie.Przerobiliteżzwichnięcianadgarstków.
Specjalizowałasięwpomniejszychwypadkach,alejuż
niewpoważniejszych.TymizajmowałsięTig.
Zdarzyłosiętojużjakiśczastemu.Wczesnąwiosną,
jeżeliNelldobrzepamięta,jakośpodkonieclat
osiemdziesiątych.Byłyjużwtedydziałająceospale
komputery.Idrukarki:wkładałosiędonichkartki
łączonezgóryizdołu–pobokachmiałydziurki,
perforowanepaski,którenależałooderwać.Zatonie
byłojeszczetelefonówkomórkowych,dlategonie
mogłanapisaćanizadzwonić,zapytaćTiga,gdziejest
