Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
Nikkibyłaskłonnazaakceptowaćjegowyjaśnienie.Narazie.Nie
mogłajednakignorowaćfaktu,żedziecizdecydowanieczęściej
porywajączłonkowierodzinyniżobcyludzie.Przeczuwała,żeKyle
możewiedziećwięcej,niżjestgotówprzyznać.
–CzyBridgetuciekałajużwcześniejzdomu?
–Paręrazyzdarzyłosięjejwpaśćwewściekłośćizwiać,jednak
nigdynadługo.Paręmiesięcytemuprzechodziłatrudnyokres,ale
ostatniobyłojużlepiej.Kończyterazdrugąklasęliceum,odnosi
sportowesukcesyimagarstkębliskichprzyjaciół.–Kylepotrząsnął
głową,wciążgapiącsięprzezokno.–Jasporopracuję,copewnienie
jestdokońcadobre,aleniemamwyboru.Anaszerelacjewyglądały
ostatnioświetnie...takmisięprzynajmniejwydawało.
NikkiobserwowałazachowanieKyle’a–jegozaciśniętąszczękę
orazprzyśpieszonyoddech–iwiedziałazwłasnegodoświadczenia,
oczymmógłmyśleć.Jeślibyłniewinny,analizowałpewniewgłowie
wszystkiewydarzeniaminionegoporanka.Zastanawiałsię,czynie
przeoczyłjakiegośostrzegawczegosygnału.Czegośważnego,
comogłobyzapobiecobecnejsytuacji.Ipytałsamegosiebie,czyżycie
Bridgetznajdujesięwniebezpieczeństwie.
–Kyle.–Nikkipochyliłasiękuniemu.–Usiądź,proszę,
iopowiedznamowszystkim,cozdarzyłosięwciąguostatnich
dwudziestuczterechgodzin.Imwcześniejzrozumiemy,cosiętak
naprawdęstało,tymlepiej.
–Dobra.–Kyleopuściłwreszcieswojestanowiskoprzyoknie
izpowrotemusiadłnakrześle.–My...przyjechaliśmytuwczoraj
wieczorem,kołoszóstej.Dzieciakiniemajądzisiajzajęćwszkole,
więctrafiłsięnamdługiweekend.Bridgetzaprosiładwiekoleżanki
–MięFosteriChloeRogers–byświętowaćznimiswojeurodziny.
–Zatrzymywaliściesięgdzieśpodrodze?
–Tylkonaobiad.Kiedywreszciedotarliśmy,poszliśmyprzed
zapadnięciemzmrokunakrótkąprzechadzkę,apóźniej
zaplanowaliśmyrzeczy,którezrobimydzisiaj.Potemdziewczyny
zniknęłynaresztęwieczoruwswoimpokoju.Bridgetwyglądałana...
szczęśliwą.
–Kiedyzorientowaliściesię,żezniknęła?
PalceKyle’awpiłysięnerwowowkrzesło.
