Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
temuskończyłazebraniesamorządustudenckiego–jego
pozostaliuczestnicyjużwyszli,aonaczekała
naspóźniającąsięprzyjaciółkę.
–Iletegobyło?–dopytywałaNina,ściągającbrwi.
Karolinaspuściłagłowęiwbiławzrokwbezradnie
trzymanywręcepłaszcziszalik.
–Prawiepięćtysięcy–wymamrotała.
–Okur...cze–niemalzaklęłaNina,aleugryzłasię
wjęzyk,wiedząc,żeKarolinanielubitakiegojęzyka.
–Tomaszprze...prze...przerąbane–dodała,zpewnym
trudemdobierająccenzuralnesłowa.
–Niewiem,cojaterazzrobię–jęknęłaKarolina.
–Wyrzucąmniezsamorządu.Zestudiówmniewyrzucą.
–Możenapolicjęzadzwonić,co?–podpowiedziała
trzeźwoNina,niedającsięuwieśćdramatyzmowi
przyjaciółki.–Pewniektośtenhajszawinął.Gdzie
wytotrzymacie?
–Wszafcenakluczyk.
–Nowidzisz!Przecieżbędziewidać,żektośsięwłamał,
napewnosąjakieśślady,przecieżmusiałdłubaćczymś
wzamkualboniewiemco...
–Nicniema–przerwałajejKarolinazciężkim
westchnieniem.
–Jaktoniema?–obruszyłasięNina.
–Niema–powtórzyłaKarolinauparcie.–Już
sprawdzałam.
–Czyliktośmusiałmiećklucz?!–Ninairytowałasię,
żeprzyjaciółkacedziinformacje,zamiastżwawiej
analizowaćwersjęwydarzeń.
–No,może...alekluczmiałamtylkoja,jakoskarbnik,
iDawid,bojeststarostąroku.Niktpozatym,starości
