Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–Chodźsięnapić.Pomyślimy–zdecydowałapewnie
NinaiwyjąwszyKarolinieczapkęzdłoni,naciągnęła
jąnajejgłowę.–No,dawaj,Karol,idziemy–ponagliła
ibiorącdziewczynępodrękę,pociągnęłajązasobą
kuwyjściu.
Nazewnątrzbyłojużciemno,apadającyśniegmienił
sięnażółtowświetlelatarni.Byłpiątek,naulicach
kręciłosięmnóstwoosób,wwiększościgłośno
rozmawiającychiśmiejącychsięstudentów.GdyNina
iKarolina,idącpodrękę,przemierzałymarudnym
krokiemjednązwypełniającychsięnocnymżyciemulic,
Nina–jakzawszerozglądającasiębystrodookoła
–wypatrzyłapośródwędrującychgrupekznajometwarze.
–Patrz!–szepnęłapospieszniedouchaprzyjaciółki.
–Dawidtamjest.
–Noico?–mruknęłaKarolinabezsilnie.
–Jajco–skrzywiłasięNinainiczegonietłumacząc,
pociągnęłaprzyjaciółkęzasobą.WprostkuDawidowi
ijegoprzyjaciołom.–O!Naszstarosta!–zakrzyknęła
przyjaźnie,jakgdybynigdynic.–Awyjesteścieztrzeciej
grupy,c’nie?–Uśmiechnęłasięlisiodopozostałychosób.
–Cześć,Karol.–DawidprzywitałKarolinęswobodnie.
Byłtypemwzorowegoucznia,spokojnego,sumiennego
iutrzymującegozewszystkimipoprawnekontakty.
Niezbytwylewny,nieprzekraczałgraniciniepakowałsię
wkłopoty.Wieleodsiebiewymagał,alezarazemnie
krytykowałinnychinieoczekiwał,bybyliideałami;
przeciwnie,tolerowałnawetnajmniejgodnepochwały
wybryki.Byćmożedlategoludzieprzynimuśmiechali
się,leczobgadywaligozajegoplecami.Nazywali
gonieszczerymświętoszkiem,podejrzewając,
żewmyślachgardzinimiitylkodlazachowaniadobrego
