Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–wierzęjednak,żesłuszna.Wszystkooczywiściezostaje
postaremu,jeślichodziowolontariatistałych
pracowników.Czyktośmajakieśpytania?Nie?Wtakim
raziepozostajemipodziękowaćwamwszystkim
zapomocizaangażowaniewpracefundacji.Gdybynie
wy,ludzieowielkichsercach,tomiejscebynieistniało.
Iobydoszybkiegozobaczenia!
Dzieciakizerwałysięzmiejsc.Agnieszkaukradkiem
otarłałzę.Wszyscypokoleipodchodzilidopaniprezes,
abysiępożegnać.WiktoriaiLilianapoczekały,ażwrócą
doswoichzajęć.
–Dziękuję,dziewczyny,mamnadzieję,żeBartekbędzie
mógłnawasliczyć,takjakjamogłam.Waszapomocjest
tunieoceniona.
–Dziękujemyzawszystko!–Lilianaprzytuliłasię
dokobiety,któranietylkoratowałakonie,alezawsze
znalazłateżchwilęnarozmowęzprzebywającymi
tudzieciakami.Zacisnęłazęby,tłumiącłzy.
–Nojuż,już,przecieżfundacjawciążbędzieistnieć,nie
macopłakać.
–Aletojużniebędzietosamo–burknęłaWiktoria.
Lilianadostrzegłagrymasnatwarzystojącegoobok
mężczyzny.
–Wraziepotrzebyzawszemożeciedomniezadzwonić.
–Aga,maszodpoczywaćiniczymsięnieprzejmować
–zastrzegłBartek,otaczająckoleżankęramieniem.
–Zewszystkimtusobieporadzimy,niebędziepotrzeby,
abycięczymkolwiekniepokoić.
MężczyznaprzeskoczyłwzrokiemzWiktoriinaLilkę.
–Jasne.Musipaniterazmyślećosobie–powiedziała
powoliLilianaizmieszanazaczęłagrzebaćczubkiembuta
wziemi.–Niebędziemyniepotrzebniezawracaćgłowy.
–Wszystkobędziedobrze.Przepraszamwasteraz,
mamyjeszczeparęsprawdoomówienia.Będę
tuzaglądać,jaktylkostanzdrowiaminatopozwoli.Nie
