Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
Haniu…MamnaimięMałgorzata.Możepanidomnie
mówićMałgosiu,Gosiu,aleprzecieżnieJadziu.
–WolęJadziu.
Wjejgłosiebyłocoś,cowskazywało,żesprawanie
podlegadyskusji.Nibybyłmiękkiiwesoły,natylejednak
stanowczy,żeskapitulowałam.Niebyłosensuupieraćsię
przyimieniu.Cozaróżnica.Czterytysiącemiesięcznie
sąwarteniedogodności.Wkońcutotylkoczasowa
zmiana,anienazawsze–pocieszyłamsię.
–Mamtrzydzieściczterylata–podjęłampochwili
–jestemzWarszawyidotejporypracowałamjako
nauczycielka.
–Wyrzucilicię?
–Nie,nie–zaprzeczyłamszybko.–Musiałam
zrezygnowaćzpowodunadmiernegohałasu.Mam
nadwrażliwość…
–Czyliwyrzucili.Coprzeskrobałaś?
Boże,czytojakaśjasnowidzka?–przemknęłomiprzez
myśl.Znówsięzawahałam,niebardzowiedząc,jak
zareagować.PaniHaniamiałanieprzeniknionywyraz
twarzy,podczasgdyjasiedziałamzesztywniała,czując,
jakpodwpływemjejwzrokurobimisięcorazbardziej
gorąco.
–Zgubiłamdziecko–wymamrotałamwreszcie.
–Niesłyszę.–Nachyliłasię,jeszczebardziej
rozkraczającnogi.Niemogłampojąć,dlaczegokrzesła
poustawianesątakdalekoodsiebie.Czynaprawdęwten
sposóbpodejmujegości?
Odchrząknęłam.
–Zgubiłamdziecko.Podczaswycieczkidomuzeum.
Wymknęłosięiuciekło.Niedopilnowałam.
Niewiem,dlaczegozdecydowałamsiępowiedzieć
prawdę.Chybabyłamzbytoszołomionacałymdniem
izbytzmęczona.
–Mnieniezgubisz–powiedziałaniezrażonamoim
wyznaniem.–Apsychodząnasmyczy.Zresztąpsy
sąmądrzejszeniżdzieci–dodała.–Dlategowłaśniemam
psy,aniedzieci–roześmiałasię,lecztymrazem
wesołośćgdzieśznikła,aśmiechzdawałsięprzygaszony.
