Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–Mhm–mruknęła.
StefaniaunikaławzrokuKrzysztofa.Wpatrzonawswójtalerz,
nadziewałakolejnekawałkizapiekanki.Krzysztofwidział,żekobieta
jestzakłopotana,nimteżtargałyemocje.Wpewnejchwilijużnie
mógłdłużejsiępowstrzymać,położyłdłońnajejdłoni.
–Przepraszam,jeśliwprawiłemcięwzakłopotanie.Wiesz,
jadawnosiętaknieczułem…Jestemczłowiekiemtwardostąpającym
poziemi,aczujęsię,jakbymszybowałwobłokach.
Ciepłopłynącezjegodłonisprawiło,żeStefaniapoczułaciarki
przebiegającepojejciele.
–Jateżdawnosiętaknieczułam.Jaknahaju.Tednisątakie
odrealnione.Inajgorszejestto,żewcaleniechcępowrotu
dorzeczywistości.
–Czyczujeszto…
–Krzysztof…Ja…
–Nicniemów.Lepiejnicniemów.
–Alejachcępowiedzieć.
Zdjąłrękęzjejdłoniipotarłskroń.
–Jesteśwspaniałymmężczyzną.Dowcipnym,zabawnym.Imyślę,
żemogłobynamsięudać,gdybyśmybyliwolni.
–Janieproszęcięoto,byśporzucałarodzinę.Samteżmam
rodzinę.
–Więcczegoodemnieoczekujesz?
–Niewiem…
–Takiespotkanianakawęniewchodząwrachubę,bowkońcusię
wsobiezakochamy.
–Tak,maszrację.Tylkożeludzieczasamisięrozstają,
byzwiązaćsięzkimśinnym.
–Krzysztof…
–Tak,przepraszam–zreflektowałsię.–Tarozmowajest
niepotrzebna.
WojdarwpatrywałsięwStefanięwzrokiempełnympożądania.
Anicniejesttakzgubnejakpożądanie.
Przezdługąchwilężadneznichniewiedziało,jaksięzachować,
cozrobić.Potemtoonapołożyładłońnajegodłoniipalcemzaczęła
wodzićpojegoręce.Krzysztofzamknąłoczy.Sprawiło
mutoogromnąprzyjemność.Kiedyotworzyłpowieki,zobaczył
wpatrzonewniegooczyStefanii.Wjejtwarzywyczytałtewszystkie
emocje,któresamodczuwał:nadzieję,obawę,zakochanie,
zaprzeczenie,tęsknotę,dystans.
