Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–Alesei.–Potrząsnąłlekkoprzyjacielem.Dotknąłzniepo-
kojemjegoszyiiodetchnął.
Toniebyłaśmiertelnatrucizna.
–Wracamy–zwróciłsiędodzielnegowierzchowca.–Może
niezłapalimojegokonia.
Naglejednakuderzyłagoniepokojącamyśl:dlaczegojeźdź-
cyzaniechalipogoni?
–Gdybytatwojasukazostałachwilędłużej–zacząłjeden
zbandytów,nazwanyprzezhrabinęKraunem–wyrżnąłbym
jejwłeb,żebyzdechła,apotemdopierozabrałbymsięzacie-
bie.Powiadamci,żadnababaniepowinnawydawaćmiroz-
kazów.Masztenjejpieprzonypierścień?
Wiwanzmierzyłgogniewnymspojrzeniem.Bandytaza-
śmiałsiępogardliwie,patrzącmuprostowoczy.
–Miałeśokazjępowiedziećotymhrabinie–odparłcicho
Wiwan–zanimzdzieliłacięwgębę...
Pogardliwyuśmiechbandytynatychmiastzgasł.
–Dobrzecipowiedział!–zauważyłinnyześmiechem.–
Uzdrowicielu–zwróciłsięzprzejęciemdoWiwana.–Mam
tenpierścień,spokojnagłowa.Widziałemjakupadłiznala-
złemgo.Pomyślałem,żemożejednak...–Wyciągnąłdłoń
zpierścieniem,któryzalśniłnakrótko.–Będzieszgochciał...
Wiwanspojrzałnaniego.Toonbyłtym,któryodezwałsię
dohrabinywtrosceojegozdrowie.Szanowałgo,jakzapew-
neniewieluwswoimżyciu.Lecztonieprzedkładałosięna
innych.Wjegoświecietylkowąskiegronoludzisięliczyło.
Niewolnobyłootymzapominać.
63
