Treść książki

Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–PaniJo​an​no,sko​rojużje​stem...Jestdopanispra​wa.
–Atoproszędalej.Zapraszam–zaproponowała
ocho​czoJo​an​na.–Możezupy?
–A...–Krawczykudałwahanie.–Niepogardzę–
przyznałwkońcu.–Odrozwoduwciążchodzęgłodny.–
Pu​ściłoczkodoJo​an​ny.
–Och,toidrugiedaniesięznajdzie–zaświergotała
ra​do​śnieJo​an​na.
–Topa​ństwosięroz​wie​dli?–za​in​te​re​so​wałsięJa​cek.
–No,Jacuś,przecieżcimówiłam–napomknęła
zkuch​niJo​an​na.
–Siedemmiesięcytemu–powiedziałKrawczyk.–
Dokładniesiedemmiesięcyiczterydni.Poosiemnastu
la​tachży​ciara​zem–wes​tchnął.
–Przykrasprawa–powiedziałaJoanna,stawiającprzed
go​ściemta​lerzzzupą,achwi​lępó​źniejzdru​gimda​niem.
–Przykra–przyznałKrawczyk.–Niewszyscymajątyle
szczęściacopa​ństwo.
–Myjużponaddwadzieścialatrazem–pochwaliłasię
zdumąJo​an​na.–Dwa​dzie​ściatrzybędziewtymroku.
–Noproszę.–Krawczykpokiwałzuznaniemgłową.–
Niełatwowtychczasachstworzyćudanemałżeństwo,
apa​ństwusiępo​wio​dło.Gra​tu​lu​ję.Iza​zdrosz​czę.
–Wspominałpan,żemajakiśinteres?–napomknął
Jacek.Starałsięuśmiechaćdogościa,aleniebardzo
mutowychodziło.Tentypodzawszedziałał
munanerwy.Nibyelegancik,nibykulturalny.Ale
tafryzuranażel,teustabłyszczące,jakbyzawsze
ośli​nio​ne.Śli​skityp.
–A,tak,tak...Otóżustaliliśmynazebraniu,
żewreszciepodejmiemywalkęzparkingowymipiratami.
Zniemotami,niewiem,jakinaczejichnazwać.Ztymi,