Treść książki

Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
mógłbymiećnajmniejszychwątpliwości,żestoiprzednimrodak,
kra​jan,zio​mekipo​bra​ty​miec.
OgodzinieczwartejDziarskizamknąłswójpokójnaklucz,włożył
szarąjesionkęigranatowykapelusziopuściłgmachKomendy
Stołecznej.PrzeszedłDługądoplacuKrasińskichidalejdoFreta,
stamtądMostową,wśródwykańczanychstaromiejskichkamieniczek
iświeżozaczętychbudów,naSzerokiDunajiprzestąpiłprógmałej,
narożnejrestauracjionazwie„Rycerska”.Usiadłnasurowymzydlu
wniskosklepionejsalceizamówiłflakiorazsztukęmięsa
zchrzanem.Zanimkelnerprzyniósłmuzamówionedanie,wyciągnął
zkieszenikilkakartekmaszynopisuiczytałjezwyraźnąsatysfakcją.
Skończywszy,rzekłpółgłosem:–Dobre…–iklepnął
zzadowoleniemstojącąobokogromnązbrojęrycerskąwokolice
pancernychnagolenników,wmiejsce,któregośredniowiecznyrycerz
używałnajczęściejdosiadanianaswymwierzchowcu.Spojrzał
nazegarekizabrałsiędojedzenia,którestawiałprzednimkelner.
Kelner,jaktokelner,niemógłsiępowstrzymaćodrzuceniaokiem
należącynastolemaszynopis.Widniałnanimnapis:„Sprawozdanie
zdziałalnościZarząduWarszawskiegoTowarzystwa
Fi​la​te​li​stycz​ne​go”.
RedaktorEdwinKolankoprzeciąłRynekStaregoMiasta
wkierunkurestauracji„Barssa”.Zatrzymałsięchwilęnawprost
wąskiej,wysokiejkamieniczkiodwuokiennejfasadzie,zdobnej
wbrunatnesgraffito,pełnetłustychamorków,rogówobfitości,
owocówiciężkichkiściwinnychgron.Poczymwszedłdosieniprzez
łu​ko​wą,wą​ską,okła​da​nągła​za​mibra​mę.
Wpierwszympomieszczeniustałzamczysty,czarnykredens
iwisiałymahoniowe,dostojnegabloty.Podszkłemgablotbarwiłysię
znaczkipocztowenajróżniejszychwymiarów,gatunkówikolorów,
schludnieposzeregowane,opatrzonepodpisami.Wnętrzepełnebyło
rozmawiającychludzi;wgrupachdyskutującychuderzałarzadka
pogardadlaróżnicwieku:starsizażywnipanowiewymienialiuwagi
zodzianymiwprzewijanespodniechłopcami,którymuwielbieniedla
KarolaMayairozgrywekszmaciankąpaliłosięjeszczewoczach,
różnorakoubranimężczyźniwkwieciewiekusprzeczalisiężywo
zchudymimłodzieńcamioobliczachpełnychpryszczykówizapału.
Kolankoprzecisnąłsiękuwidniejącymwgłębischodom:rozciągała
sięnadnimidębowa,ciemnapowała,zktórejzwisałpiękny,
mosiężnypająkzpolskimorłem.Schodybyłytakżepełneludzi.Ktoś
pociągnąłKolankęzarękaw.–Mapanzesobąswójklaser?