Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
cirobiłnagichzdjęćpodprysznicemanikradłbielizny,żebypotem
sprzedaćwinternecieimiećnażetony.
–Towcaleniejestśmieszne.
–Wiem–zgodziłsię.–Aletwójfacetuważainaczej.
Oparłasięościanęizałożyłaręcenapiersiach.Arektymczasem
podszedłdołóżkairzuciłnaniekarton,którytrzymałwdłoniach.
Sprężynyzaskrzypiałypodniespodziewanymciężarem,apudełko
lekkoprzytympodskoczyło.
–Toniemojawina.
Arekpotarłpalcamispoconeczołoiodetchnąłciężko.Odłożył
torbę.Podszedłdostołu,odsunąłkrzesłoiusiadłnanim.
–Wiem,żenietwoja–powiedziałpochwili.–Przepraszam.Tobył
bardzociężkirok.ARobertprzyłożyłmiwmomencie,kiedy
naprawdępotrzebowałempomocy.Gdzieonwogólejest?
–Niewiem.
Spojrzałnanią.Widziała,żezbierasięnaodwagę,byzadaćkolejne
pytanie.
–Rozstaliściesię?
–Wolałabymonimnierozmawiać.Alenie,nierozstaliśmysię.
Towszystkojestpoprostubardzoskomplikowane.
Najegotwarzypojawiłsiędelikatnysmutnyuśmiech.Przezchwilę
światłotaksięnaniejułożyło,żeprzypominałpostaćzportretu
jakiegośholenderskiegomistrza,szlachetnąicierpiącą.Adaoma
poczułaochotę,bywszystkomuopowiedzieć.Byłbytorodzajgestu
sprzeciwuwobecRoberta.Coś,conaprawdębygozabolało.
Prawdopodobnienietakmocnojakto,coonzrobiłjej,alejednak.
–Tojestbardzoskomplikowane–potwierdziłArek,zakreślając
wpowietrzudłoniąnierównyokrąg.–Żałuję,żeniktmitegonie
powiedział,kiedypoznałemKamilę.
–Zmieniłobytocoś?
–Raczejnie–przyznał.
