Treść książki

Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
W.Baranowska,NauczycielauczeńzADHD,Kraków2010
ISBN:978-83-7587-153-1,©byOficynaWydawnicza„Impuls”2010
1.2.Etiologianadpobudliwościpsychoruchowej
midwujajowymi.Wbadaniachwykazano,żeprawdopodobieństwowystąpienia
ADHDudrugiegobliźniakajest11–18razywiększeubliźniątjednojajowychniż
udwujajowych(Wolańczyk,Kołakowski,Skotnicka,1999:19).Prowadzonena
początkulat2000badaniaDianneK.Sherman,WilliamaG.IaconoiMatthew
K.McGue’awskazały81%zgodnośćzachorowanianaADHDbliźniątmonozy-
gotycznych,29%udizygotycznych,potwierdzającwynikibadańprowadzonych
wcześniejwKolorado(za:Słopieńiin.,2006:20).
Literaturaanglojęzycznaschyłkulat90.XXwiekuorazpoczątkunowegowie-
kuposzerzawiedzęogenetycznejetiologiiADHD.Wielubadaczyzgodnieuzna-
je,żeistotądziedziczeniagenetycznietransmitowanemechanizmyzakłócania
chemicznejrównowagidwóchneuroprzekaŹników,zwanychrównieżneuro-
transmiteramilubhormonamimózgu,łączącychkomórkimózgu(m.in.Benson,
1995;Castellanos,Rapoport,1996,2001).Mowatuonoradrenalinie,której
rolawzespolenadpobudliwościniezostaładokońcawyjaśnionajednakzakła-
dasię,żepozwalanaszybkierozpoznaniezagrażającegoorganizmowibodźca.
Niedobórnoradrenalinyprawdopodobniepowodujenierozpoznawaniebodźca
informującegoozagrożeniu,cozkoleinieuruchamiagotowościorganizmudo
przeciwdziałaniamu.Nadmiarhormonuzaśsprawia,żeorganizmpozostaje
wstaniepermanentnegopobudzenia.Drugimzneurotransmiterówjestdopami-
na,odpowiadającazastangotowościdoodbioruiprzetwarzaniadanejinformacji
zotoczenia,atakżezastałązdolnośćnaszegoumysłudokoncentrowaniasięna
jednymwybranymbodźcu.
Szerokiebadanianadwydzielaniemwymienionychwyżejneurotransmi-
terówuosóbdotkniętychADHDprowadziliwpołowielat90.AllanZametkin
zNationalInstituteofMentalHealthwUSAorazRussellA.BarkleyzUniversity
ofMassachusettsMedicalCenter.Stwierdzilioni,żeuosóbzADHDistnieje
zaburzonarównowagapomiĘdzynoradrenalinĄidopaminĄ.Ustalo-
noponadto,żekontroleremsytemuwydzielaniadopaminyjestwludzkimor-
ganizmiegenDAT1uosóbzADHDczęściejwystępujezmianawtymgenie.
WedługszacunkówR.BarkleyaczęstośćdziedziczeniazespołuADHDsięga80%
(Barkley,2006:227;Wolańczykiin.,2005:13).
Wwynikubadańprowadzonychwtymsamymczasieprzezzespółbiolo-
gówmolekularnychigenetykówzUniversityofToronto,podkierownictwem
JamesaM.Swansona,odkrytozwiązekomówionychwyżejzaburzeńwydzielania
neuroprzekaźnikówztrzemagenamikodującymireceptorydopaminy.Badacze
wyodrębniliizbadalitzw.genposzukiwanianowości,którykodujereceptor
dopaminowyDRD4.Jednasekwencjazasadpowtarzasięwnimdwa,cztery
lubsiedemrazywiększaliczbapowtórzeńwskazujeszybsząreakcjęnadopa-
minęimniejzahamowańwzachowaniu.Naukowcystwierdzili,żeodmianęgenu
zsiedmiokrotnympowtórzeniemsekwencjinieproporcjonalnieczĘstospo-
tykasięuosóbzADHD(Leutwyler,1996:6–7).
19