Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
i
góralski
piórnik.
Góralski
(motywygórskienawieczku)
piórnikwykonanybyłzdrewna,jegoprzykrywkabyłatak
ściśledopasowana,żeniemiłosiernieskrzypiała,gdysię
chciałemdostaćdojegozawartości.Jakożeprawie
wszyscymieliśmypodobne,zębycierpły,kiedypani
nauczycielkakazaławyjąćpióraicośtamzapisać.
Jaksamanazwawskazuje,wpiórnikunależałomieć
przedewszystkimpióro–plastikowąobsadkęzdużą
stalówkąprzeznaczonądomaczaniawkałamarzu
zatramentem.Przezpierwszedwalatanienosiliśmy
doszkołyswojegoatramentu.Ławki,wktórych
siedzieliśmy,miaływblaciespecjalneotwory
nakałamarz,azadaniempaniwoźnejbyłopilnowanie,
bywkałamarzachbyłowięcejatramentuniżmuch.Nie
zawszejejsiętoudawało.
Wdrugimlubtrzecimrokumojejnaukiszkoła
zoporamiprzyjęładowiadomościistnieniepiór
wiecznychiniechętniewyraziłazgodęnaichużywanie.
Początkowostaćnaniebyłobardzoniewielu.Powoli
znikałyławkizkałamarzamiici,którzyniemieli
wiecznychpiór,musielinosićatramentzsobą.Nazgodę
napisaniedługopisemprzyszłonamczekaćkolejnelata.
Wtamtychczasachuczeńszkołypodstawowejnie
mógłbyćubranywedługwłasnegowidzimisię.Chłopca
obowiązywałgranatowymundurek(dopuszczalnebyłyteż
czarne)zbiałymkołnierzykiem.Tenkołnierzykmiałem
przypinanynaguzikiiwymienianynaczysty
iwyprasowanykażdegodnia.Narękawiemundurka,
koniecznietrwaleprzyszyta,tarcza–identyfikatorszkoły.
