Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
pożegnać,niprzezroklistunienapisała.Ajaczekałam.
Zresztąjakzawsze.Kiedyojciecpomarł,matkanie
przyszłamnieutulić.Kiedyzamążdrugirazszła
ioddawałamniestryjowinachowanie,nieprzyszłasię
pożegnać.Aja,specjalniedlaniejustrojona,czekałam
nastołkucałydzień!Tostryjenkadomniewtedy
przyszła,alejej,dobrej,niebyłojużnaświecie.
Schowałamchusteczkę.
Nikogomiłowaćniebędę,kuzynie,nizanikimjuż
tęsknić!Nigdy!
Naglezmatronąspojrzałyśmywstronęzamku,
bowrotnyzhukiemspuściłbramę.Zdałomisię,
żewidzęjeszczekoloroweplamybarwnychsukienmych
kuzynek,wczepionychdłońmiwkratypodrugiejstronie
ismukłąpostaćkuzyna.Zdałomisię,żedźwięksurowy,
żelazny,jeszczedługoniósłsięhendalekonazachód
do
AlpesMontes
,napołudniedociepłegomorza,
nawschóddoPanonii[14]inapółnocwstronęwciąż
odległegoKrólestwaPolskiego,leżącego,jakmówiłstryj,
gdzieśnakrańcuchrześcijańskiegoświata...
Uśmiechniętapanitknęłamegoramienia,podsunęła
mipodbrodęfutroikazałapodaćmłodejdwórcekubek
winadlamnie.Dziewkabardzoostrożnieoddała
naczynie,bynanierównejdrodzenieulaćnikropli
cennegotrunku.
–Znałamdziadawaszego–powiedziałacicho
matrona.–Isiostręjego,Elżbietę.
Trzymałamfutroikubekipatrzyłamzadziwiona
zotwartymiustami.
Roześmiałasięserdecznie.
–Amatkęmoją?–zapytałam.
Spuściławzrok.
–Trochę.SzybkowywiezionojądoBudy.
