Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–Śmiało.–mówięzachęcająco,rzucającjejszybkiespojrzenie.
–Pytaj,ocochcesz.Prowadzętwójsamochód,atynawetniewiesz,
ilemamlat.
–Nieobchodzimnieto.–Kłamieszybkowobronnymgeście.
–Nieudawajtwardzielki,Maia.Przejrzałemcię.
Spodziewamsię,żeznowusięnajeży,aleonatylkowzdycha
zrezygnowana.
–Ilemaszlat?–pyta.
–Dziewiętnaście.
–Wystarczająco,żebypójśćdowięzieniazaporwanie–rzuca
gorzko.
Tymrazemsięnieuśmiecham.
–Totynalegałaś,żebymusiadłzakółkiem.
Natychmiastwyłapujepytanieukrytewmoichsłowach.Poprawia
sięnasiedzeniu,jakbynaglepoczułasięniezręcznie.
–Niejestemprzyzwyczajonadodłuższychtras.
–Jakokierowca?–Zgadujętylko.Wyobrażamsobie,
żewielokrotniepodróżowałazrodzicami.
–Ogólnie.–Milknę,żebymówiładalej.Tochybająrozluźnia.
–CodzienniejeżdżędoManchesterutamizpowrotem,aletosięnie
liczy.Totylkopółgodzinydrogi.
–Pracujesztam?
–Nie.Cóż,mniejwięcej.
–Alepracujesz,prawda?
–Jestemkelnerką.
–Ciekawe,co?
–To,żepracujęwbarze,nieoznacza,żelubięzadawaćsię
zpijakami–wypalaoschle.
Ztrudempowstrzymujęśmiech.Szybkozałapałażart.
–Studiujesz?–pytamdalej.
–Nie.
Niechcę,żebytowyglądałojakprzesłuchanie,więcmówię:
–Jateżnie.Nieposzedłemnauniwerek,bochciałemsiępoświęcić
wyłącznietemu,corobię.
Staramsięwzbudzićwniejciekawość,aleonatylkowzrusza
ramionami,zupełnieniezainteresowanamoimisprawami.Niezłycios
dlamojegoego.Taknaprawdęwiem,żelepiej,byniewiedziała,kim
jestem,nadłuższąmetęprzysporzymitomniejproblemów.Ale
traktujemniejakzwykłegodupka,ajakaśczęśćmnieniemożesię
doczekać,bypowiedziećprawdę,tylkopoto,żebyjejzaimponować.
