Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
Sierstka,któranigdyniechciaławracać
dodomu
Byłakiedyśkobieta,któramiałachłopcaikozę.Chłopaknosił
imięEspen,akozęnazywaliSierstka.Obojeniebyliwdobrej
komitywieirzadkosięzgadzali,bokozanależaładozłośliwych
iupartych,jaktozkozamibywa,awdodatkunigdyniechciała
wracaćwieczoremoodpowiedniejporzedodomu.
PewnegodniaEspenposzedł,bysprowadzićjądodomu.
Wędrowałprzezjakiśczasirozglądałsię,ażzobaczyłSierstkę
wysoko,wysokonaskale.Zawołałwięc,najgłośniejjakpotrafił:
–Sierstko,mojadrogaSierstko!Niesterczjużdłużejnatejskale,
musiszwracaćdodomu!Jużwieczór,amnieburczywbrzuchuicoś
bymwreszciezjadł.
–Nie!–odkrzyknęłaSierstka.–Nieruszęsięstąd,pókinie
obskubiętejkępytrawyijeszczetej,itamtej,ijeszczetamtej!
–Wtakimrazieposkarżęsięnaciebiematce–stwierdził
chłopiec.
–Zróbto,ajasobiedalejpojemwspokoju–odparłaSierstka.
IEspenposkarżyłsięmatce.
–Idźdolisaipoprośgo,abyugryzłSierstkę–poradziła
mumatka.
Chłopiecdolisa:
–Lisie,lisie,mójdrogilisie!IdźiugryźSierstkę,boniechce
wracaćwieczoremoodpowiedniejporzedodomu,amnieburczy
wbrzuchuicośbymwreszciezjadł.
–Nie,niebędęsobiebrudziłpyskaaniszczecinąwieprzową,ani
koziąsierścią!–oświadczyłlis.
Natochłopiecposkarżyłsięmatce.
–Skorotak,toidźdowilka–powiedziała.
Chłopiecdowilka:
