Treść książki

Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
je​dy​nieiśćna​przódlubza​wró​cić.
Chłopiecwciążczułsięspięty.Idąc,głaskałrękojeść
mie​cza.
Pokil​kumi​nu​tachode​zwałsięTrask:
–Cóżmytumamy?
–Tochy​bażar​ty!–wtrą​ciłVin​cent.
Sethwspiąłsięnapalce.Wychylałsięnaboki,usiłując
zobaczyć,oczymmowa,alekorytarzbyłzbytwąski,
amiędzynimaTraskiemtłoczyłosięzbytwieleosób.
Przesunęlisięjeszczetrochęnaprzód.Tunelstałsię
bardziejprzestronny,więctowarzyszemoglisięrozejść
naboki.Wkrót​ceoczomSe​thauka​załsięśle​pyza​ułek.
Szerokikorytarzkończyłsięzaokrąglonąścianą.Mara,
VincentorazTraskbadalikamiennepowierzchnie.Tanu
włą​czyłla​tar​kę,alenieod​kry​linicno​we​go.
–Napewnoprzeoczyliśmyjakąśodnogę
–za​su​ge​ro​wa​łaEli​se,spo​glą​da​jączasie​bie.
–Odwejściatunelanirazusięnierozdzielał–odparła
Marazchłodnymprzekonaniem.–Wsuficie,ścianach
ipodłożuniebyłożadnychszczelin.Żadnych
al​ter​na​tyw​nychdróg.
–Jateżniewidziałeminnychkorytarzy–dodałTrask.
–Gdzieśmusibyćukry​teprzej​ście.
–Czyniktniezauważyłdziurkiodklucza?–zapytała
Ken​dra.
–Janie–odrzekłaMara.Westchnęła.–Możebyła
za​ka​mu​flo​wa​na.
–Posłużciesięoczymaorazdłońmi–poinstruował
Vin​cent.–Szu​kaj​ciewszel​kichza​głę​bieńalbona​cięć.
Penetrowaliprzestrzeńnakońcukorytarza.Stropbył
natylenisko,żeprawiekażdymógłgodosięgnąć.
Ob​szu​ki​wa​lista​ran​nie,alenicniezna​leź​li.
–Dziurkaodkluczamogłasięznajdowaćwdowolnym
miej​scutu​ne​lu–uznałwresz​cieTrask.
–Tu​tajnicniema–po​twier​dziłVin​cent.
–Ko​ry​tarzjestbar​dzodłu​gi–za​zna​czy​łaEli​se.
–Więcdodzieła–powiedziałTrask.–Nie
zapominajmy,ktonasściga.Miejcieoczyszeroko
otwar​te.