Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–Zastrzeliłeśswojąmatkęiojcaijeszczemaszczelność
pytać,coimsięstało?!–tymrazemkrzyczałkomisarz.–Je-
śliliczysznato,żeodstawiąciędowariatkowa,tosięgrubo
mylisz!
–Nieżyją?–chłopakwytrzeszczyłoczyzezdumienia.
–Mama?...Tata?...–łapczywienabierałpowietrza.–Więcto
jednakniebyłsen...–szepnął.
–Nie–Banaśzrozumiałtoopatrznie.–Toniebyłsen.
Idziemy.
Cudnyniezdążyłjednakpostawićnawetkroku,stracił
świadomość.GdybypodkomisarzWitkowskiniebyłzaję-
tytrzymaniemdeskorolki,byćmożezdążyłbypodtrzymać
padająceciałochłopakaiuchronićjeprzedosunięciemsię
nadyrektorskiebiurko.Ponieważjednakmiałwzwyczaju
pilnowaćdowodówrzeczowychjakwłasnegooka,niemiał
szansynasprawnąreakcję.
Mimożeobajpolicjancinieodczuwaliśladusympatii
donastolatka,nagłuchydźwiękuderzeniagłowąwkantbla-
tuażsięwzdrygnęli.
–Proszęnatychmiastwezwaćpogotowieratunkowe–Ba-
naśzareagowałbłyskawicznie,otwierającdrzwidosekre-
tariatu.WtymczasieWitkowskiklęczałjużprzyCudnym
isprawdzałpuls.
Rozdział4
Kiedykaretkaprzyjechała,Cudnysiedziałjużnakrześle
iszlochał.Policjanciwprowadziliratownikówmedycznych
wtemat,samistanęliwdrzwiachdosekretariatunawypa-
dek,gdybychłopakowiprzyszładogłowypróbaucieczki.
–Cozaskurwiel–Witkowskitaksięrozgadał,żewy-
rabiałnormęnakilkatygodninaprzód.–Zzimnąkrwią
31
